Συνέχεια Ιστορίας
«Ωχ, θα φάμε πολλές οικογενειακές στιγμές στη μάπα», σκεφτόταν η Έλλη το πρωί της Δευτέρας στο τραπέζι, όταν τους ανακοίνωσε ο μπαμπάς τα νέα. Της ερχόταν να δώσει ένα χαστούκι στον Λάμπρο για τη μεγάλη χαρά που ένιωθε.
Έλεγε συνέχεια στον εαυτό της «υπομονή».
«Λάμπρο, σταμάτα να ξεφωνίζεις σαν μωρό», τον μάλωσε. «Μου πήρες τ’ αυτιά».
Η μαμά τους πρότεινε να πάνε μια βόλτα στην παραλία να μαζέψουν κοχύλια, όπως έκαναν κι άλλες φορές, για να γεμίσουν το μπουκαλάκι τους. Ο μπαμπάς ξεκίνησε νωρίτερα για τη δουλειά της συντήρησης. Δεν ήξερε όμως πότε θα τελείωνε.
Η Έλλη ακολούθησε τη μαμά. Δεν είχε και άλλη επιλογή. Η μαμά στον δρόμο φαινόταν πολύ χαρούμενη. Είχε σχέδια… Είχε νωρίτερα θυμηθεί, όταν ο γιος της ήταν στο νηπιαγωγείο, που η νηπιαγωγός είχε προγραμματίσει να μάθει στους μαθητές της τα συναισθήματα. Πόσο πολύ βοήθησε τα παιδιά και την οικογένειά τους αυτό το πρόγραμμα. Το κάθε παιδί έμαθε να δίνει όνομα σ’ αυτό που αισθάνεται, να το αιτιολογεί και να το εξωτερικεύσει. Βοηθήθηκαν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έτσι άμεσα.
Είχε έπειτα θυμηθεί και τη «Σχολή Γονέων» που είχε παρακολουθήσει και εκείνη τη φορά που ρώτησαν οι συντονιστές τους γονείς, τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει καλά. Οι απαντήσεις -γύρω από τον κύκλο που είχαν σχηματίσει στην αίθουσα- έπεφταν βροχή: «Αγάπη» ο ένας έλεγε, «υγιεινό περιβάλλον» ο άλλος… Πολλές απαντήσεις κι όλες πλημμυρισμένες από την ατελείωτη γονική αγάπη... Εκείνη τη στιγμή μπήκε ένα μεγαλύτερο παιδί ν’ αναζητήσει τη μητέρα του. Το παιδί αυτό είπε: «Χρόνο για παιχνίδι». Οι συντονιστές φάνηκε πως αυτό περίμεναν να ακούσουν. Κι η μητέρα θυμήθηκε τότε την έκπληξη και τον προβληματισμό των γονιών. «Πώς γίνεται, αφού ως γονείς το παιχνίδι το θεωρούμε όλοι και σημαντικό και αυτονόητο, ωστόσο κανείς μας να μην το είχε αναφέρει; Μήπως δίνουμε τα πάντα για να μεγαλώσει το παιδί ευτυχισμένο αλλά ξεχνάμε το οξυγόνο του, που είναι το παιχνίδι;»
Αυτά είχαν αναμοχλευτεί στο νου της κι η μητέρα των παιδιών βάδιζε δίπλα τους με την βεβαιότητα πως έχουν πολλά να κερδίσουν όλοι τους από αυτή την «αναποδιά». Είδε τότε, δίπλα σε ένα μισογκρεμισμένο παλιό φράχτη, κάτι άγρια σπαράγγια.
«Ωχ, παιδιά, για δέστε, έχει σπαράγγια εδώ!».
Η Έλλη δεν το πίστευε.
«Θα μαζέψουμε κι όταν γυρίσουμε θα μ’ αφήσεις μαμά να σας φτιάξω ομελέτα; Έχω φανταστεί την τέλεια ομελέτα-πίτσα.»
Ο Λάμπρος της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και ξεφώνισε «τρελαίνομαι για τις ομελέτες της αδερφής μου!».
«Ωραία, Έλλη» λέει η μαμά «εσύ θα είσαι ο μάγειρας κι εγώ η βοηθός σου». Μάζεψαν σπαράγγια και βραστικά, τα αγαπημένα τους. Όμως ο αέρας δυνάμωνε, ο ουρανός μαύριζε και τους βρήκαν οι πρώτες ψιχάλες. Ήταν κάμποσο μακριά απ’ το σπίτι. Η μαμά αγχώθηκε κι είχαν κοκκινίσει τα μάγουλά της. Τα παιδιά γελούσαν και ήταν χαρούμενα. Τέτοια συναρπαστική εμπειρία δεν την είχαν ξαναζήσει. Όταν γύρισαν σπίτι έσταζαν απ’ τη βροχή. Σε λίγο ήρθε κι ο μπαμπάς. Άλλαξαν κι έκατσαν κοντά στο τζάκι να ζεσταθούν. Μέχρι το βράδυ έβρεχε ασταμάτητα. Ετοίμασε την ομελέτα η Έλλη. Φάνταζε στα μάτια του αδερφού της σαν πολύ μεγαλύτερη και πιο γλυκιά απ’ ότι ήταν όταν έφτασαν στο νησάκι.
Έπαιξαν ατελείωτες ώρες μαζί. Σε λίγο το σπίτι μοσχοβόλησε απ’ τη μυρωδιά του βραστικού. Το βράδυ επειδή ο Λάμπρος φοβόταν τις αστραπές κοιμήθηκε μαζί με την αδερφή του. Για κάμποση ώρα απ’ το δωμάτιο των παιδιών ακουγόταν κουβέντες και γέλια. Όταν κοιμήθηκαν η μαμά τα σκέπασε και τα φίλησε γλυκά. Η Έλλη, μισοκοιμισμένη, της είπε ότι παρακαλάει να σταματήσει για λίγο η καταιγίδα για να μαζέψουν κοχύλια αλλά αμέσως μετά να ξαναρχίσει για να μη φύγουν γρήγορα απ’ το νησί.
Την άλλη μέρα ο ήλιος ήταν σκεπτικός και κρυβόταν πίσω απ’ τα σύννεφα. Ο μπαμπάς τους είπε ότι θα καθόταν άλλη μια μέρα. «Γιούπιιι!!!» πανηγύρισαν και τα δύο παιδιά. Η Έλλη πρότεινε να πάει με τη μαμά για τα κοχύλια κι ο μπαμπάς με τον Λάμπρο για ψάρεμα. Έτσι κύλισε άλλη μια μέρα χωρίς να το καταλάβουν!
Το βράδυ ακούσανε σε ένα παλιό ράδιο «βραχέων κυμάτων» που είχε βρει ο μπαμπάς στον Φάρο κάτι παλαιϊκά τραγούδια, αλλά και τα νέα. Αυτή η καταιγίδα που έπιασε ήταν κάτι πρωτοφανές για την Ελλάδα. Πολλά παράκτια μέρη είχαν πλημμυρίσει…
«Τι να κάνουν άραγε ο παππούς και η γιαγιά;»
Θα προσπαθήσει αύριο ο μπαμπάς να τους πάρει τηλέφωνο από τα μηχανήματα του Φάρου.
Πάνω στην κουβέντα για τα καμώματα του καιρού, ο μπαμπάς, όπως το συνήθιζε, «έστησε» σε δευτερόλεπτα κάτι στιχάκια και τους τα απήγγειλε με τη ζεστή του φωνή:
«Με αφορμή ένα εγκλεισμό τώρα σαν κοινωνία
ας γίνουμε σοφότεροι , όχι μόνο βιβλία
διαβάζοντας και ψάχνοντας διαδικτύου αρχεία,
μα κοινωνώντας τις Αρχές πλούτου Κοινωνικού
Φιλίας , Γνώσης , Προκοπής Παιδείας με ΥΓΕΙΑ»
Στο νησάκι τους αυτή τη νύχτα είχε σχετική ηρεμία. Φαίνεται ότι το «μάτι» της Καταιγίδας «Κορωνίς», έτσι την είπαν οι επιστήμονες, είχε φύγει μακριά τους.
Ο Λάμπρος κάπως κατεργάρικα, είπε στην αδελφή του:
«Έλλη, εκεί κοντά στον φράχτη που βρήκαμε τα σπαράγγια, παρατήρησα ότι έχει ένα παλιό πολυβολείο, σαν αυτά που έχουμε δει στην δικιά μας παραλία, δίπλα στην πόλη μας. Θα ήθελα να πάω να το δω από μέσα!
Θα έρθεις μαζί μου αύριο; Αλλά μην πεις τίποτα στην μαμά γιατί δεν θα μας αφήσει..»
Η Έλλη σκέφτηκε λίγο. Η μαμά δεν θα τους άφηνε γιατί ανησυχεί μην πάθουν κακό, αλλά η ίδια είναι αρκετά μεγάλη που ξέρει να διακρίνει τέτοιους κινδύνους. Εξ’ άλλου όλοι στην οικογένεια, ακόμα κι ο μπαμπάς, ήξεραν πόσο φοβητσιάρα είναι η μαμά! Αν ήξερε πόσα πράγματα είχαν εξερευνήσει αυτοί και οι φίλοι της τα τελευταία χρόνια, θα είχε πάθει εγκεφαλικό!
Χα, χα, θα τον βοηθήσει τον μικρό. Φοβάται το σκοτάδι τώρα, αλλά δεν το λέει. Έχει και αυτή τώρα περιέργεια. Πρέπει να κάνει όμως μια συμφωνία μαζί του!
«Οκ. Θα πάμε, αλλά πρόσεξε! θα ακούς αυτά που σου λέω. Αλλιώς φεύγω κι έρχομαι κατευθείαν στη μαμά!»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Αυτά όλα βασίστηκαν εν πολλοίς σε αυτά που λάβαμε, ανάμεσα σε αυτά της κ. Ανθή Μαρία, της κ. Άννας Τσαλίκη και του κ. Π.Σ.
Περιμένουμε μέχρι τις 10 Μαΐου και άλλες συνεισφορές.
Η επιστημονική ομάδα του «Φάρου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου