20 Χρόνια ΦΑΡΟΣ - «Η Οικογένεια του ΦΑΡΟΥ βραβεύεται»

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΑΜΙΑΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ 

Ιστορικό 20 ετών λειτουργίας Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Σάμου " Φάρος"

 

 Το Κέντρο Πρόληψης Σάμου ξεκίνησε να λειτουργεί με δράσεις στην κοινότητα από το Σεπτέμβριο του 2000.

Έχουν ήδη συμπληρωθεί 20 χρόνια πλήρους λειτουργίας.Ας σημειωθεί ότι ως δομή ιδρύθηκε το 1999. Το διάστημα που μεσολάβησε οφειλόταν στην προετοιμασία, στην υπογραφή και στην κατάρτιση της προγραμματικής σύμβασης με τον ΟΚΑΝΑ, στην πρόσληψη των στελεχών και στην εκπαίδευσή τους στο Κέντρο εκπαίδευσης στελεχών πρόληψης, τμήμα του πανεπιστημίου Αθηνών.

     Ήταν ένα από τα 26 Κέντρα που λειτούργησαν την τριετία 1999 – 2002. Μία καρποφόρα τριετία για την ίδρυση των κέντρων πρόληψης, αλλά ταυτόχρονα μία τριετία που ήδη είχαν φανεί πολλές από τις δομικές προκλήσεις  που αντιμετωπίζουμε ακόμα και σήμερα. 

Οι προκλήσεις  απ’ ότι φαίνεται επικεντρώνονται σε τρεις κυρίως άξονες:

·        την έλλειψη σοβαρής και σταθερής χρηματοδότησης

·        την αναζήτηση του επιστημολογικού λόγου της πρόληψης

·        τη δυσκολία κατανόησης του έργου των ΚΠ και συνεπώς την ελλειπή επένδυση πολλών τοπικών αρχόντων σε αυτό

Από αυτή την άποψη το Κέντρο Πρόληψης  Σάμου, στάθηκε τυχερό.
Οι συλλογικοί φορείς που είχαν την έμπνευση για την δημιουργία του Κέντρου με προεξάρχουσα την «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΑΜΟΥ», αλλά και την Πολιτική Ηγεσία της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης του κ. Θαλασσινού και μετά του κ. Κάρλα είχαν σωστό σχεδιασμό.
          Όντας γνωστά τα προβλήματα χρηματοδότησης σε πολλά Κέντρα που θα οδηγήσουν την ίδια εκείνη εποχή το Κέντρο Πρόληψης  Πειραιά σε κλείσιμο, αυτοί που σύστησαν την αστική εταιρία  της τότε Νομαρχίας Σάμου σκέφτηκαν να εμπλέξουν  όλους τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης  α’ και β’ βαθμού ως  μέλη (με σημαντικό για εκείνη την εποχή μερίδιο) το επιμελητήριο, όλους τους επιστημονικούς συλλόγους, σχεδόν όλους τους συλλόγους γονέων, συγκεντρώνοντας  ένα όχι ευκαταφρόνητο ποσό  και αναγκάζοντας το κράτος μέσω του ΟΚΑΝΑ να βάζει ισόποσο με βάση την ισχύουσα σύμβαση.

Αυτή η δυνατότητα επέτρεψε να απλωθούν γρήγορα οι δράσεις του Κέντρου σε όλον το τότε νομό, και να αποκτηθεί έτσι μια γρήγορη εδραίωση στην συνείδηση της τοπικής κοινωνίας.

          Η εκπαίδευση των στελεχών, η εποπτεία, η διαρκής παρακολούθηση της Πολιτείας και η αίσθηση της μονιμότητας της δομής φαίνεται και από τους λόγους των εγκαινίων:
Ο τότε πρόεδρος κ. Καλογραίας είχε σημειώσει τη δέσμευση των ιδρυτών για επαρκή και συνεχιζόμενη χρηματοδότηση και τη στήριξη της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης του προσωπικού. Είχε επίσης σημειώσει ότι η διοίκηση δεν θα καθόριζε  τον επιστημονικό  προγραμματισμό,κάτι που θα ήταν μέλημα της επιστημονικής ομάδας με τη βοήθεια των ειδικών του ΟΚΑΝΑ και του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής.

          Από τις αξιολογήσεις των 3 πρώτων χρόνων δράσης που εστάλησαν στον ΟΚΑΝΑ διαπιστώνονται τα εξής: 
Το διάστημα 2000-2003 φαίνεται να υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός γονέων που προσέρχονται στις ομάδες γονέων, στα βιωματικά σεμινάρια και στις μικρότερες δράσεις. Κλείνοντας αυτή τη τριετία πάνω από 700 γονείς έχουν συμμετάσχει σε δράσεις του Φάρου. Ένας πολύ μεγάλος αριθμός , σε έναν πολύ μικρό νομό με γερασμένο πληθυσμό. Οι δράσεις έγιναν στα τρία νησιά, Σάμο, Ικαρία και Φούρνους με την ίδια επιμονή, φροντίδα και σταθερότητα και υπό αντίξοες πολλές φορές συνθήκες. Αυτό στα επόμενα χρόνια θα οδηγήσει στην αλματώδη αύξηση των αιτημάτων βοήθειας, διότι μέσα από αυτές τις δράσεις Ο Φάρος  θα γίνει γνωστός στη γειτονιά και μέσα από τον προβληματισμό των ομάδων θα συνδεθούν διάφορα «μικροπροβλήματα» -μέχρι τότε – με τις αιτίες μιας ευρύτερης ψυχοκοινωνικής δυσφορίας.
Η συνεργασία με τους εκπαιδευτικούς Β/θμιαςείναι σημαντική, αλλά λόγω του ιδιαίτερα επιφορτισμένου σχολικού προγράμματος, από πολύ νωρίς είχε διαπιστωθεί ο μικρός σχετικά αριθμός καθηγητών που υλοποιούν προγράμματα πρόληψης  στο σχολείο, ακόμα και όταν παρακολουθούντα ανάλογα Σεμινάρια στον «Φάρο».

Ωστόσο, μέσα από την επαφή μαζί τους διαπιστώνεται ότι οι ευαισθητοποιημένοι εκπαιδευτικοί εφαρμόζουν πολλά στοιχεία από τα προγράμματα στο μάθημα τους. Σε αυτό η επιστημονική ομάδα βρίσκει το έδαφος για να «σπείρει» τις αρχές και τη φιλοσοφία της Πρόληψης στις σχολικές τάξεις, παρά τα παράπονα  πολλών από τους καθηγητές, ότιτο σχολείο ως σύστημαδεν διευκολύνει  την υλοποίηση προγραμμάτων.
Τα σεμινάρια για δασκάλους φαίνονται περισσότερο αποτελεσματικά όσον αφορά την τελική ομάδα στόχος που είναι οι μαθητές. Από αρκετά σχολεία της Σάμου  φάνηκε πως η  υλοποίηση τέτοιων προγραμμάτων, πολύ πιο εύκολα εφαρμόζεται στα δημοτικά λόγω του μικρότερου φόρτου των μαθητών αυτής της ηλικίας. Ήδη από αυτή την τριετία εκ των πραγμάτων ρίχνεται μεγαλύτερο βάρος στα δημοτικά και δειλά ξεκινούν και τα προγράμματα στα νηπιαγωγεία.
Η σύνδεση με τα τοπικά Μ.Μ.Ε γίνεται στοίχημα για το Κ.Π. Μπορούμε να πούμε ότι στο τέλος αυτή της τριετίας παρατηρήσαμε αλλαγές, μετά από σεμινάρια κι άλλες επαφές στον τρόπο που παρουσιάζονταν οι συλλήψεις, ή άλλα «νέα» γύρω από το ζήτημα των ναρκωτικών. Τα ΜΜΕ βοήθησαν αρκετά να γίνει συνείδηση η ψυχοκοινωνική βάση του προβλήματος της εξάρτησης, μόνο και μόνο από τον χώρο που έδιναν παρουσιάζοντας τις δράσεις μας.

Η επόμενη τριετία 2003-2006 θα είναι η τριετία της καρποφορίας πραγματικά. Στην ομάδα προστίθεται ένα ακόμη μέλος, η Μαρία Γουδέλη, η οποία αναλαμβάνει τη γραμματειακή υποστήριξη του Κέντρου. Οι δράσεις με τις βασικές ομάδες στόχο, θα είναι πολλές περισσότερες από τις προγραμματισμένες. Θα δοθεί βάρος στους επαγγελματίες Υγείας.
Μέσα από την υλοποίηση του Ευρωπαϊκού προγράμματος «Ευρυδίκη» θα πραγματοποιηθούν ημερίδες, εργαστήρια και εκπαιδεύσεις, τις οποίες παρακολουθούν πάνω από 100υγειονομικοί στο νησί της Σάμου. Από άποψη δικτύωσης πετύχαμε πολλά, καθώς ο κόσμος της υγείας σε ένα μικρό μέρος όπως η Σάμος, έχει το ειδικό του βάρος.
Ταυτόχρονα θα είναι η τριετία των «πειραματισμών» και με άλλες επαγγελματικές ομάδες:

Το Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ ΟΚΑΝΑ και Υπουργείου Άμυνας θα λειτουργήσει υποστηρικτικά ώστε να εργαστούμε για κάποια χρόνια με το μόνιμο προσωπικό του στρατού μέσα στα στρατόπεδα με αρκετές δυσκολίες βεβαίως στην πράξη. Πιοσταθερή αποδεικνύεται η  σχέση με την Ομάδα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας του Στρατούενώ την ίδια τριετία θα γίνουν και αρκετά σεμινάρια για αστυνομικούς- λιμενικούς. Η μεταξύ μας δικτύωση θα έχει ως αποτέλεσμα να έρχονται  ατομικά ραντεβού με θέματα χρήσης, μέσω της αστυνομίας.

            Η επόμενη τριετία 2006-2009 θα είναι μια κρίσιμη τριετία, όχι μόνο για την ύπαρξη του «Φάρου», αλλά και για όλα  τα Κ.Π.Παρόλα αυτά, μέσα στο άγχος ως προς το τι τελικά θέλει η Πολιτεία από τα Κέντρα Πρόληψης  και το αν θα έρθει η χρηματοδότηση, συνεχίστηκε ο προγραμματισμός μας  με παραπάνω δράσεις τις πιο πολλές φορές.
Σε αυτό το διάστημα θα δοκιμαστεί με επιτυχία μια νέα μορφή δράσης, τα βιωματικά Σεμινάρια με «ανθρώπους – κλειδιά» της κοινότητας. (Αυτοδιοικητικοί – Σύλλογοι Γονέων – Εκπαιδευτικοί και άλλοι φορείς). Σε αυτές τις δράσεις θα ζυμωθεί στην Ικαρία η ιδέα ενός παραρτήματος, το οποίο θα γίνει πραγματικότητα μετά από κάποια χρόνια.
            Αξίζει να σημειωθεί,ότι  αν ο Φάρος  λειτούργησε σχεδόν απρόσκοπτα αυτό το διάστημα, στο οποίο η πολιτεία υποχρηματοδοτούσε όλα τα Κέντρα, το οφείλει στο αποθεματικό που είχε δημιουργηθεί την προηγούμενη τριετία. Οι εταίροι του Φάρου, ανάμεσα σε αυτούς και οι Δήμοι, μαζί με τη Νομαρχία, συνέχιζαν να δίνουν την ετήσια εισφορά τους, παρά το γεγονός ότι από το 2003-2006  είχε εξασφαλιστεί κεντρική χρηματοδότηση. Αυτό στην παρούσα τριετία, 2006-2009 μας έλυσε τα χέρια.

Σε αυτά τα αποθεματικά επίσης, βασίστηκε, η συχνή εκπαίδευση και εποπτεία στις δράσεις μας, από τον καθηγητή Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, κο Κλήμη Ναυρίδη και αργότερα από την κα. Δήμητρα Σφήκα, ψυχολόγο της Μονάδας  απεξάρτησης του ΨΝΑ, 18 Άνω, όταν κάθε εκπαίδευση και εποπτεία κεντρικά  είχε σταματήσει.

Το τότε ΔΣ του Φάρου στήριξε το αίτημα για εκπαίδευση και εποπτεία, αξιοποιώντας τα αποθεματικά που είχαν δημιουργηθεί, κάτι που  η κεντρική πολιτεία είχε αρνηθεί.

Παρά το γεγονός ότι συχνά η κρατική χρηματοδότηση μοιάζει σίγουρη, μας έχει γίνει βίωμα ότι πρέπει να προετοιμαζόμαστε για δύσκολες μέρες. Οι φορείς – μέλη του Φάρου μέσω των εισφορών τους φαίνεται να είναι απαραίτητοι αιμοδότες διότι ακόμα και σήμερα δεν έχει προβλεφθεί με κάθε ασφάλεια η συνεχόμενη κρατική χρηματοδότηση.
            Προς  το τέλος αυτής της τριετίας και στην αρχή της επόμενης, είχε αρχίσει ήδη να γίνεται αντιληπτό από πολλούς συνεργάτες στην Κοινότητα ότι το Κέντρο Πρόληψης, όταν πυκνώνει τις συνεργασίες του, όχι μόνο του, αλλά μαζί με τους συνεργάτες του, μπορεί να δημιουργήσει ένα δίκτυ υποστήριξης για τους νέους. Ζητούμενο είναι να υποστηρίζεται το Κέντρο θεσμικά και ηθικά ώστε να απλώνει αυτό το δίχτυ.

Η επόμενη τριετία, 2009-2011είναι η τριετία που ξεσπά η οικονομική και κοινωνική κρίση στην Ελληνική Κοινωνία . Ίσως δεν είναι τυχαία η ακόμα μεγαλύτερη αύξηση των ραντεβού.
Το 2011 έρχεται και το «άλμα» στην Ικαρία. Ξεκινά η λειτουργία του Παραρτήματος στον Άγιο Κήρυκο με δυο στελέχη. Αξίζει να αναφερθεί ότι η δημιουργία του Κέντρου στην Ικαρία ήρθε ως αποτέλεσμα της σταθερής συνεργασίας του «Φάρου» με την κοινότητα της Ικαρίας όλα τα προηγούμενα χρόνια σε συνδυασμό με το αίτημα των τοπικών φορέων και συλλόγων για συνεχή παρουσία και πραγματοποίηση δράσεων.  Στην όλη προσπάθεια συνέβαλε καθοριστικά το Επαρχείο Ικαρίας καθώς επίσης και ο Δήμος αφού ανέλαβαν να καλύψουν τα λειτουργικά έξοδα του Παραρτήματος. Στο εγχείρημα όμως σοβαρό ρόλο έπαιξε το όραμα και η αφοσίωση του τότε Δ.Σ. με πρόεδρο τον κ. Κακλαμάνη που επέμενε στην ίδρυση,παρά τα ορισμένα σοβαρά  ζητήματα πρακτικής φύσεως, που έμοιαζαν να δυσχεραίνουν  τα πρώτα βήματα.

           

Το 2011 θα βγουν και  τα αποτελέσματα της πανευρωπαϊκής έρευνας ESPAD, του Ευρωπαϊκού παρατηρητηρίου της εξάρτησης από ναρκωτικά και αλκοόλ, η οποία πρώτη φορά έγινε στην Ελλάδα ανά Νομό. Ο Νομός Σάμου, αν και χαμηλά στις παράνομες ουσίες έρχεται δεύτερος στην υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ από μαθητές στην Ελλάδα .
Η  διαπίστωση αυτή αναζωπυρώνει τη συζήτηση που είχε γίνει πολλές φορές στο Φάρο για το πώς μπορούμε να προσεγγίσουμε τους έφηβους που κινδυνεύουν περισσότερο.

 Στόχος μας συνεχίζει να παραμένει η προσέγγιση των μαθητών, μέσω των ενήλικων-υποστηρικτώνπου τους περιβάλλουν,στρατηγική την οποία επιβεβαιώνουν οι έρευνες για λόγους ποιότητας και διασποράς  της πρόληψης. Ωστόσο,καταλαβαίνουμε ότι οι έφηβοι πρέπει να είναι συνέχεια στο επίκεντρο των δράσεών μας και φροντίζουμε να  αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία που μας δίνεται ώστε να μπαίνουμε κι εμείς πιο συστηματικά στα σχολεία για παρεμβάσεις σε μαθητές,ακόμα κι αν είναι για λίγο, όσο μας επιτρέπει το σχολικό πρόγραμμα. Παράλληλα κι ενδεχομένως ως αποτέλεσμα αυτής της εντατικοποίησης της παρουσίας μας στα σχολεία, αυξάνονται τα αιτήματα για ατομικά ραντεβού από εφήβους μάλιστα, υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες οι γονείς αναφέρουν ότι είναι τα παιδιά τους που τους παρακίνησαν να έρθουν σε κάποια δράση μας.

            Ας σημειωθεί ότι αυτή την τριετία στελεχώνουμε το  συμβουλευτικό σταθμό των φοιτητών σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Αιγαίου στο Καρλόβασι.

 

Η τριετία 2012-15 θα είναι μια μεταβατική τριετία. Με πολλά σκαμπανεβάσματα.
Θα έρθουν 6 μήνες που θα είμαστε απλήρωτοι, πρώτη φορά στα χρόνια που λειτουργούσε ο «Φάρος».

Οι ομάδες γονέων που όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν, ας πούμε, «η ναυαρχίδα των δράσεων», καταλαβαίνουμε ότι σιγά- σιγά δεν συγκεντρώνουν τον ίδιο κόσμο και προσαρμοζόμαστε σε μικρότερα σχήματα με θεματικούς κύκλους.
Τα σεμινάρια και οι άλλες δράσεις για εκπαιδευτικούς, παρόλο που προσελκύουν αρκετούς  συμμετέχοντες, δεν μεταφράζονται σε δράση από αυτούς στο σχολείο.
Δοκιμάζονται νέες δράσεις στην Κοινότητα, ομάδες εκπαίδευσης ομοτίμων, όπου οι άνθρωποι ευαισθητοποιούνται και εκπαιδεύονται ώστε να αποτελούν δικλείδες ασφαλείας στην κοινότητα τους, κάτι όμως που φθίνει, όταν η ευθύνη και η αυτενέργεια μεταβιβάζεται στην ομάδα και ο ειδικός  παρακολουθεί περισσότερο  διακριτικά τη δράση.
Ταυτόχρονα, υπάρχει μια έκρηξη της παρουσίας των στελεχών του Φάρου στα σχολεία κυρίως της β/θμιας εκπαίδευσης.
Συναντάμε πολλες εκατοντάδες  μαθητές τον χρόνο, καθώς το 2014 έστω και μία φορά είδαμε τους μαθητές από όλα τα Γυμνάσια και τα Λύκειατων τριών νησιών.
Ταυτόχρονα αυξάνονται κι άλλο τα ραντεβού.
Οι δράσεις στον στρατό περιορίζονται σε ομιλίες και στα Σώματα Ασφαλείας  ατονούν. Φαίνεται πως η φιλοσοφία της πρόληψης δεν είναι καθόλου εύκολο να λειτουργήσει σε αυτούς τους χώρους και οι δυσκολίες είναι αντικειμενικές ξεπερνώντας  ακόμα και τη βούληση των εκάστοτε Διοικητών και Διευθυντών.

            Από το 2015 και μετά η εικόνα φαίνεται να σταθεροποιείται.
Οι δράσεις μέσα στα σχολεία είναι αυτές που έχουν μεγάλους αριθμούς συμμετεχόντων. Κάποιες δράσεις βέβαια αποκτούν μια μεγαλύτερη διάρκεια. Υπάρχουν πλέον και δυο ομάδες εφήβων εντός και εκτός σχολικού πλαισίου που διαρκούν στο χρόνο.

Βαθμιαία  υπάρχουν ολοένα αυξανόμενες δυσκολίες πρόσβασης στα σχολεία ως προς την δυνατότητα των εκπαιδευτικών να γίνουν αυτοί οι ίδιοι  οι μεταβιβαστές της πρόληψης στα σχολεία. Ακόμα και μέχρι τη στιγμή που μιλάμε δεν έχει έρθει η ζητούμενη νομοθετική παγίωση και αποσαφήνιση της σχέσης δημόσιας εκπαίδευσης και κέντρων πρόληψης.
            Το ίδιο διάστημα πρόκειται για μια τριετία εξαιρετικά παραγωγική για το Παράρτημα της Ικαρίας ,  καθώς  εκτός από τις προγραμματισμένες παρεμβάσεις , έρχονται αιτήματα και για επιπλέον δράσεις. Γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές, σύλλογοι του νησιού,  ανταποκρίνονται πολύ ένθερμα στο κάλεσμα του Φάρου και δημιουργούνται οι  βάσεις  για σταθερές συνεργασίες που διαρκούν μέχρι και σήμερα.

Το 2016 ξεκινά μια στενή συνεργασία με τους εργαζόμενους του νοσοκομείου Ικαρίας

και  συνεργασία με αθλητικούς φορείς για παιδιά και έφηβους κατά τη θερινή περίοδο. Καθώς τα αιτήματα συμβουλευτικής αυξάνονται, αποφασίζουμε να δημιουργηθεί μια ομάδα συμβουλευτικής, προσωπικής ανάπτυξης και αυτό-φροντίδας.

 

Ασφαλώς από όλο αυτό το υλικό τόσων χρόνων βγαίνουν πολλά συμπεράσματα, τα οποία  μπορούν να ειδωθούν από πολλές οπτικές και το ξέρουμε. Ένα είναι βέβαιο ότι το Κέντρο Πρόληψης, τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε σταυροδρόμι, σε σχέση με τις δράσεις, τις προτεραιότητες, την επιλογή των ομάδων στόχος, τον τρόπο που θα συνεχίσει να δημιουργεί αιτήματα στην κοινότητα.

Αν θα συνεχίζουμε να ανιχνεύουμε όμως νέα και παλιά μονοπάτια έχει να κάνει και με μας.

Συνεχίζουμε να έχουμε οράματα και παλεύουμε με τις ματαιώσεις, τις προκλήσεις, τις αλλαγές και αναποδιές  που γεννάει η ίδια η φύση της δουλειά μας, παρ’όλες τις ευκαιρίες  προσωπικής  και επαγγελματικής ανάπτυξης που μας έδωσε.

Ποια είναι αυτή η φύση; Το συνεχές ρίσκο ενός καλού σχεδιασμού που θα σε φέρει σε επαφή όχι μόνο ποσοτικά, αλλά και ποιοτικά με τη κοινότητα..

20 χρόνια μετά ξέρουμε ότι η πρόληψη δεν γίνεται στο γραφείο. Η πρόληψη συμβαίνει έξω από αυτό και ευτυχώς για μας ο Φάρος έχει και τη γνώση και τη θέληση και την επιθυμία  να δημιουργεί αιτήματα και συνεργασίες.

Ως κατακλείδα:Το Κέντρο μας ήταν τυχερό. Ξεκίνησε με καλούς οιωνούς και παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα, οι οιωνοί έγιναν παρακαταθήκη της τοπικής Κοινωνίας που συνέχισε να μας στηρίζει.

 Η σημερινή μας εκδήλωση για τα 20 χρόνια λειτουργίας μας,  είναι ένα αντίδωρο σε αυτή τη κοινότητα, μέσω των εκπροσώπων της στο Φάρο, που τιμούνται απόψε.

 

Σας ευχαριστούμε πολύ.!

20 χρόνια Φάρος - Διήμερο εκδηλώσεων

Το Κέντρο Πρόληψης Π.Ε. Σάμου «Φάρος», με αφορμή τη συμπλήρωση 20 ετών λειτουργίας του, πραγματοποίησε διήμερο εκδηλώσεων την Παρασκευή και το Σάββατο στις 11 και 12 Σεπτεμβρίου 2020 αντίστοιχα.

Στην πρώτη εκδήλωση με τίτλο «Η οικογένεια του Φάρου βραβεύεται» τιμήθηκαν όσοι έχουν διατελέσει πρόεδροι στο Διοικητικό Συμβούλιο όλα αυτά τα χρόνια ή είχαν πολυετή και ουσιαστική συμμετοχή σε αυτό αλλά και ο σύλλογος «Προοδευτική Κίνηση Γυναικών Σάμου» που με τις ενέργειές του συνέβαλε στη δημιουργία του Κέντρου Πρόληψης. Προσκεκλημένοι της κλειστής εκδήλωσης -λόγω των περιορισμών που επιβάλλει η επιδημία- ήταν άνθρωποι, φορείς και συλλογικότητες που αποτελούν τον κρίκο μιας αλυσίδας για να φτάσει ο "Φάρος" μέχρι εδώ σήμερα.

Την εκδήλωσή μας χαιρέτισε ο Μητροπολίτης Σάμου, Ικαρίας, Φούρνων, κ.κ. Ευσέβιος, ενώ ο πρόεδρος του Κέντρου Πρόληψης, κ. Διονυσίου Γιώργος, απηύθυνε χαιρετισμό μέσω βιντεοσκοπημένου μηνύματος –λόγω επιβεβλημένης απουσίας-. Χαιρετισμό απέστειλε επίσης και ο πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ, κ. Θεοχάρης.

Στη διάρκεια της εκδήλωσης έγινε μια αποτίμηση της 20ετούς πορείας του Κέντρου Πρόληψης από την επιστημονική ομάδα και παρουσιάστηκαν σχετικά βίντεο (μπορείτε να τα παρακολουθήσετε στους παρακάτω συνδέσμους).

Βίντεο για τα 20 χρόνια του Κέντρου Πρόληψης  (δημιουργία της ομάδας κινηματογράφησης Reel Drone)

Βίντεο 2011 

Η Ομάδα του Κέντρου Πρόληψης

Βραβεύτηκαν ο κ. Γεώργιος Καλογραίας, ο πρώτος πρόεδρος του Κέντρου Πρόληψης, και όσοι ακολούθησαν: ο κ. Νικόλαος Κακλαμάνης, ο κ. Άγγελος Ρήγας, η κα. Αγγελική Βαλεοντή-Δεμερτζή και ο κ. Νικόλαος Τρικαλινός. Στη συνέχεια βραβεύτηκαν ο κ. Νικόλαος Γεωργίου, για την πολυετή και ουσιαστική προσφορά του στο Κέντρο ως μέλος του Δ.Σ. και τέλος, ο Σύλλογος «Προοδευτική Κίνηση Γυναικών Σάμου» για τη συμβολή του στην ίδρυση και εδραίωση του Κέντρου.

Ένα μαρμάρινο καραβάκι, δημιουργία του κ. Δημήτρη Χίου, απονεμήθηκε σε όσους βραβεύθηκαν στην εκδήλωση της Παρασκευής για την προσφορά τους στον "Φάρο"

 Σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, ο προαύλειος χώρος του Ιστορικού Αρχείου που μας φιλοξένησε, γέμισε από όμορφα, συγκινητικά και καταξιωτικά λόγια που ακούστηκαν για όλους αυτούς τους ανθρώπους αλλά και λόγια αναγνώρισης και εμπιστοσύνης στα πρόσωπα που απαρτίζουν την επιστημονική ομάδα του Φάρου και το τωρινό Διοικητικό του Συμβούλιο. Ιδιαίτερη συγκίνηση προκάλεσαν η παρουσία αλλά και τα καλά λόγια των μελών της πρώτης ομάδας γονέων είκοσι χρόνια πριν.

Ο κ. Καλογραίας και ο κ.Κακλαμάνης βραβεύονται για την προσφορά τους στον "Φάρο"από τον κ. Θαλασσινό και την κα. Τσουβαλά, Επιστ.Υπεύθυνη του "Φάρου" αντίστοιχα.

 

Η κα. Βαλεοντή-Δεμερτζή και ο κ. Ρήγας βραβεύονται για την προσφορά τους στον "Φάρο" από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη,κ.κ. Ευσέβιο και τον εφημέριο Στέφανο Αθανασίου,μέλος του Δ.Σ. του "Φάρου" αντίστοιχα.

Η κόρη του κ. Τρικαλινού παραλαμβάνει -εκ μέρους του- το τιμητικό ενθύμιο για την προσφορά του στον "Φάρο" από την κα. Μακρή, Επιστ. Στέλεχος του "Φάρου" ενώ ο κ. Γεωργίου βραβεύεται από τον Κοσμήτορα της Σχολής Θετικών Επιστημών του Παν. Αιγαίου, κ. Μεταφτσή.

 

Ο Σύλλογος "Προοδευτική Κίνηση Γυναικών Σάμου" βραβεύεται για τη συμβολή του στην ίδρυση και εδραίωση του Κέντρου Πρόληψης από την Αντιπρόεδρο του Δ.Σ. του "Φάρου", κα. Γεωργιάδου Αμαλία (η τιμητική πλακέτα που απονεμήθηκε στον Σύλλογο είναι δημιουργία της Μαρίας Ασημίνα-Print House)

Η εκδήλωση έκλεισε με τις όμορφες μελωδίες που μας χάρισαν η Δήμητρα Τσακανιά και η Μαριάνθη Θαλασσινού.

 

Τη δεύτερη μέρα, Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020, το απόγευμα, στον ίδιο χώρο υποδεχτήκαμε τον παιδοψυχίατρο και οικογενειακό θεραπευτή κ. Δημήτρη Φιλοκώστα, ο οποίος μας εισήγαγε στη φιλοσοφία και τις πρακτικές της "Ήρεμης Δύναμης και Μη Βίαιης Αντίστασης". 

 

Ο κ. Φιλοκώστας προσκάλεσε γονείς, εκπαιδευτικούς, ειδικούς, στην οικογένεια, το σχολείο, την κοινότητα να δοκιμάσουν το πέρασμα από την αίσθηση αδυναμίας -που συχνά αισθάνονται- στην ήρεμη δύναμη. Μια διαφορετική "θέση", στην οποία ο καθένας, μέσα από τον ρόλο του, λειτουργεί ως "άγκυρα" με σταθερότητα και επιμονή, δεσμεύεται στη μη βία, δηλώνει την ενεργή παρουσία του, σχεδιάζει, υλοποιεί και τηρεί ένα αντίστοιχο πρόγραμμα, σέβεται την άλλη πλευρά και αξιοποιεί το δίκτυο υποστήριξης που έχει γύρω του. Η "Μη βίαιη αντίσταση" σαν τρόπος σκέψης και δράσης δίνει μια άλλη δυνατότητα, μια εναλλακτική, σύμφωνα με την οποία, γνωρίζοντας ποιο είναι το σωστό και τι πρέπει κανείς να κάνει, δημιουργεί  νέες ευκαιρίες στη σχέση με τα παιδιά αλλά και γενικότερα.

Μετά την εισήγηση του κ. Φιλοκώστα, το κοινό είχε τη δυνατότητα να θέσει ερωτήματα και να μοιραστεί εμπειρίες από την καθημερινή ζωή.

Ο κ. Φιλοκώστας μαζί με την Επιστημονική Ομάδα του "Φάρου", τον εφημέριο Στέφανο Αθανασίου, ταμία του Δ.Σ. του "Φάρου" και την κα. Γεωργιάδου Αμαλία, Αντιπρόεδρο του Δ.Σ. του "Φάρου"

Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους όσοι συνέβαλαν στην πραγματοποίηση αυτού του διημέρου εκδηλώσεων, ιδιαιτέρως δε το Ιστορικό Αρχείο για τη φιλοξενία του, τον Δήμο Ανατολικής Σάμου για την καθαριότητα του χώρου και την παραχώρηση των καθισμάτων, τον Μανώλη Ανδρεάδη για τον ήχο και τον φωτισμό, τη Σαμιακή Τηλεόραση για την βιντεοσκόπηση, και κυρίως όσους με την παρουσία τους και την ουσιαστική συμμετοχή τους τίμησαν τα είκοσι χρόνια δράσης του "Φάρου" στην κοινότητα των 3 νησιών μας.

Η Ομάδα του "Φάρου" με τον κ. Φιλοκώστα μετά την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής-εποπτικής συνάντησης που πραγματοποίησαν την Κυριακή στα γραφεία του "Φάρου"

 

20 Χρόνια Κέντρο Πρόληψης Π.Ε. Σάμου "Φάρος"

Με αφορμή την συμπλήρωση των 20 χρόνων λειτουργίας του Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Σάμου, άνθρωποι της κοινότητας της Σάμου, της Ικαρίας και των Φούρνων έγιναν μέλη της "οικογένειας" του "Φάρου" στη διάρκεια της πολυετούς πορείας του.

Μια μικρή απεικόνιση από το κοινό μας ταξίδι είναι το παρόν οπτικο-ακουστικό υλικό για τα 20 έτη λειτουργίας του Κέντρου Πρόληψης.

Με λογισμό αλλά και με όνειρο συνεχίζουμε..

Εκδήλωση-Ομιλία: "Από την Αίσθηση Αδυναμίας στην Ήρεμη Δύναμη: Ευαισθητοποίηση στη θεωρία και την πρακτική της Μη Βίαιης Αντίστασης"

Στα πλαίσια του εορτασμού για τα 20 χρόνια λειτουργίας του Κέντρου Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε. Σάμου "Φάρος" θα πραγματοποιηθεί ομιλία το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου, στις 6.30 μ.μ., στον αύλειο χώρο του Ιστορικού Αρχείου Σάμου με τίτλο: "Από την Αίσθηση Αδυναμίας στην Ήρεμη Δύναμη: Ευαισθητοποίηση στη θεωρία και την πρακτική της Μη Βίαιης Αντίστασης για γονείς, εκπαιδευτικούς και ειδικούς".   

Προσκεκλημένος ομιλητής της εκδήλωσης θα είναι ο κ. Δημήτρης Φιλοκώστας, Παιδοψυχίατρος - Οικογενειακός Θεραπευτής.

Προκειμένου να τηρηθούν τα απαραίτητα μέτρα υγειονομικής προστασίας, την εκδήλωση θα μπορέσει να παρακολουθήσει περιορισμένος αριθμός συμμετεχόντων. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής έως την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου στα τηλέφωνα του Κέντρου, 2273023443 και 2273087070-1 από Δευτέρα έως Παρασκευή (08.30-14.30 καθημερινά). Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.

Ξαναπιάνοντας το νήμα...στην Ικαρία

Την Τρίτη 14 Ιουλίου ολοκληρώθηκε η ομάδα γονέων στον Άγιο Κήρυκο.

Οι συναντήσεις μας ξεκίνησαν δειλά δειλά μετά τις μέρες της καραντίνας, στα τέλη Μαΐου.

Τα μέλη της ομάδας μοιράστηκαν σκέψεις, όνειρα, προβληματισμούς μα πάνω απ' όλα συνδέθηκαν μεταξύ τους και δημιούργησαν ένα "δίχτυ" που μπορεί να τις κρατήσει  κοντά για όσο καιρό εκείνες επιθυμούν.

Η αφετηρία στην "πορεία" της κάθε μαμάς, διαφορετική. Ο στόχος όμως κοινός: Πως μπορώ να προσφέρω στο παιδί μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;;

Τα βήματα, ο ρυθμός κάθε μαμάς κατά την διάρκεια της ομάδας, διαφορετικός. Τα συναισθήματα όμως κοινά: αγωνία, φόβος, χαρά, αμφισβήτηση,αισιοδοξία, ευγνωμοσύνη. 

Ευχαριστούμε τα μέλη της ομάδας γονέων για την παρουσία,το μοίρασμα και την όμορφη διάθεση τους.

Ευχόμαστε να... ξαναπιάσουμε το νήμα το φθινόπωρο.

Καλό Καλοκαίρι σε όλους!!

ΤΕΛΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗΣ "Ψυχαγωγία και συντροφιά για όλη την οικογένεια"

Την άλλη μέρα ο Λάμπρος και η αδελφή του είπαν στη μαμά τους ότι θα πάνε για χόρτα και πήγανε στο πολυβολείο. Στην είσοδό του είχε ένα σκάμμα, το οποίο ήταν στηριγμένο με ξερολιθιά. Τα άγρια χόρτα και κυρίως οι αγκαθωτοί θάμνοι, σαν τα μαλλιά  -«αφάνες» τα λέγανε στο χωριό της  μαμάς, αστοιβές ή  αστοιβιές  στο χωριό του μπαμπά- σε ξεγελούσαν, αλλά -το μάτι του Λάμπρου το είχε παρατηρήσει- στο μέσα μέρος αυτού του σκάμματος υπήρχε μια μικρή πορτίτσα κρυμμένη από ένα παλιοβάρελο, που απ’ τη σκουριά είχε γίνει ένα με τους βράχους… Αετίσιο μάτι ο μικρός…

Τα παιδιά πήραν κάτι παλιόξυλα από τον φράκτη και μ’ αυτά, αφού χτύπησαν τα αγκάθια, άνοιξαν δρομάκο, παραμέρισαν το βαρέλι και μπήκαν προσεκτικά μέσα. Είχε πολύ φως, μπροστά το πολυβολείο είχε δυο τεράστια παράθυρα -από κει θα ’βγάζαν τα πολυβόλα- κι από πάνω, στη μέση, είχε μια τρύπα.  Την τρύπα κάποιος στο παρελθόν είχε προσπαθήσει να φράξει με ένα κομμάτι μουσαμά, αλλά τώρα ο μουσαμάς κρεμόταν μισοσαπισμένος. Κάποιος στο παρελθόν είχε ανάψει και φωτιά σε μια γωνιά. Ήταν σίγουρο ότι κάποιοι είχαν ζήσει εδώ σε διαφορετικές εποχές. Ένα μεγάλο καφάσι, παλιό, ξύλινο, ένα σιδερένιο μπιτόνι  που έγραφε «Ύδωρ». Στον τοίχο διάφορες επιγραφές : “ΓΙΩΡΓΟΣ + ΑΝΝΑ = LOVE” -και καρδούλες-, «Ζήτω το Πολυτεχνείο» ... “Punks not dead”  και ιταλικά “desiderare vivere” .  Συγκράτησαν αυτές τις επιγραφές  κι έμαθαν πολλά για το παρελθόν, όταν αργότερα ρώτησαν τους μεγάλους. Ειδικά εκείνον τον Ιταλό φανταράκο που ευχόταν να ζήσει κατά την διάρκεια της Κατοχής, τον έβλεπαν μπροστά τους...

Με την βοήθεια του μπιτονιού και του μουσαμά ανέβηκαν από την τρύπα πάνω από το πυροβολείο.  Η μαμά είχε δίκιο:  Ένα μέτρο και μετά το απόλυτο κενό.

Η Έλλη σάστισε: «Μην κάνεις βήμα!» .

«Δεν είναι μαγεία;» ρώτησε ο Λάμπρος.

«Ναι, αλλά μην κάνεις βήμα και πάμε γρήγορα κάτω.»

Είχε δίκιο η μαμά της. Δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι ο Λάμπρος δεν θα πάει να κοιτάξει τον γκρεμό. Όμως υπάκουσε. Ίσως να φοβήθηκε κι αυτός. Τα παιδιά κατέβηκαν ήσυχα. Σχεδόν βουβά βγήκαν έξω.

«Να μαζέψουμε δυο χόρτα να μην προδωθούμε.»

Αργότερα όμως είπαν στους γονείς τους την περιπέτεια, καθώς ήθελαν να μάθουν για τα συνθήματα και την Ιστορία. Ο μπαμπάς τους απλά τους είπε ότι το νησάκι ήταν φρούριο των Ιταλών και των Γερμανών μετά τον καιρό της κατοχής και ότι έρχονται διάφοροι με βάρκες τα καλοκαίρια... Η μαμά μπορούσε να καταλάβει τα ιταλικά. Ο στρατιώτης που το έγραψε επιθυμούσε πολύ να ζήσει.

«Οι Punk ήταν κάποιοι νεολαίοι της εποχής μας με περίεργα μαλλιά που άκουγαν τα δικά τους τραγούδια...»

«Ο μπαμπάς σου για ένα διάστημα το έπαιζε Punk… Γρήγορα όμως το άλλαξε στα λαϊκά…»

«Λοιπόν παιδιά φαίνεται να ηρεμεί ο καιρός. Μάλλον αύριο θα έρθει το καραβάκι. Φεύγουμε!»

«Ωχ πάλι σχολείο. Καλά ήμουν εδώ σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο», είπε ο Λάμπρος.

«Δεν θέλεις να δεις τους φίλους σου;» τον ρώτησε η αδελφή του.

«Ε, ναι… Ας πάμε!» απάντησε ο Λάμπρος κάπως βαριά και μετά θυμήθηκε τον φίλο του, τον Γιώργο κι όλα αυτά που είχε να του πει και άρχισε να ανυπομονεί για την επιστροφή…  

Τα παιδιά θα θυμούνται για πάντα αυτή την περιπέτεια!

 

Ευχαριστούμε την Ζ ,τον Π, τη Φ  και την Δ για την βοήθεια.

Οπότε η ολοκληρωμένη ιστορία μας έχει ως εξής:

«Οι αποκλεισμένοι στο νησάκι του Φάρου»

Ο Λάμπρος σηκώθηκε νωρίς, ετοίμασε το σακίδιό του με τα βασικά: σύνεργα ψαρέματος, τα βιβλία της Δευτέρας, τον στρατιωτικό φακό του, που είχε κερδίσει στους προσκόπους, και πολλά άλλα…

Ήταν χαρούμενος. Ο μπαμπάς του είχε να κάνει τη συντήρηση του Φάρου στο νησάκι τριάντα ναυτικά μίλια μακριά και επειδή ήταν σαββατοκύριακο, θα

πήγαιναν μαζί όλη η οικογένεια, όπως το είχαν ξανακάνει... Θα βοηθούσε τον πατέρα, θα του έδινε τα εργαλεία δηλαδή, και εκείνος θα του εξηγούσε πως δούλευαν τα αυτοματοποιημένα μηχανήματα.

Θα ψάρευε με το σπαστό του καλάμι και θα έπαιζαν taboo όλη η οικογένεια μέσα στη μεγάλη σάλα, στη βάση του Φάρου. Κυριακή απόγευμα θα τους έπαιρνε το καΐκι να τους ξαναπάει στην παραλιακή τους πόλη...

Η αδελφή του γκρίνιαζε στη μάνα του : «Εγώ θέλω να πάω στη γιαγιά. Το βράδυ θέλω να πάω βόλτα με την Ελένη...»

«Όχι! Καιρό είχαμε να κάνουμε ως Οικογένεια κάτι όλοι μαζί!»

Ήλπιζε ότι θα προτείνει η μαμά του να πάρουν και την Ελένη μαζί αλλά η μαμά δεν το είπε -του άρεσε πολύ η φίλη της αδελφής του, η «ψηλομύτα»-.

Τέλος πάντων… Ελένη, δεν έχει… Είχε αυτά τα κολλήματα η μαμά με την οικογένεια.

Εξάλλου, η δουλειά του μπαμπά με τις συντηρήσεις τον έκανε να λείπει συχνά. Ήταν ευκαιρία να τον δούνε. Μπήκαν στο σκάφος νωρίς το πρωί. Όλοι μαζί κι ο σκύλος τους, ο Φρίξος. Η εργαλειοθήκη του μπαμπά, το φορητό ψυγειάκι πάγου με τα φαγητά και τα σακίδια τους. Αν και Μάρτης ακόμα, ο καιρός ήταν υπέροχος. Η μαμά επέμενε να βάλουν αντηλιακό και καπέλα.. «Βρε, δεν καίει ο ήλιος τέτοια εποχή!», σκέφτηκε ο Λάμπρος.

Κατά τις εννιά μισή το πρωί έφτασαν. O Φάρος παλιά κατοικούνταν από τέσσερις ανθρώπους φρουρά, γι’ αυτό είχε όλες τις ανέσεις. Είχε κουζίνα, κρεβάτια και «ξηρά τροφή» για αρκετό καιρό, γιατί, αν και ήταν αυτόματος, σε περίοδο επιστράτευσης υπήρχε πρόνοια να πάει φρουρά ξανά. Άσε που οι συντηρητές -επισκέπτες και οι επιθεωρητές πήγαιναν συχνά…

Μέχρι το απόγευμα ασχολούνταν με τον μπαμπά.. «Αύριο θα διαβάσεις να γίνεις μηχανικός του Πολυτεχνείου, να κάθεσαι σε γραφεία, όχι σαν κι εμένα να σε τρώει η θάλασσα και τ’ άλλα ταξίδια!»

Την άλλη μέρα θα σηκωνόταν πρωί για να ψαρέψει -είχε πει στον πατέρα του να τον ξυπνήσει- και μετά θα έκανε τα μαθήματα. Είχε κι αυτά... Προς το παρόν έβλεπε από το παράθυρό του όλα τα αστέρια, όταν ο Φάρος ήταν από την άλλη πλευρά... Και μετά φως και μετά αστέρια και κοιμήθηκε…

 Το χάραμα τον ξύπνησε το βουητό του αέρα. Ο καιρός άλλαξε δραματικά. Λες να μην μπορούν να φύγουν το απόγευμα και να γλιτώσει το σχολείο την Δευτέρα; Είχε ξαναγίνει μια φορά… Ήταν τυχερός... Ο μπαμπάς τους ανακοίνωσε στο πρωινό πως μάλλον δεν θα φύγουν απόψε. Είχε επικοινωνήσει το Ναυτικό. Αν ήταν καλός ο καιρός, τη Δευτέρα, ίσως… Μπορεί και παραπάνω μέρες! «Γουάου!..Γες!». Η Έλλη, η αδελφή του, λέει ότι θα βαρεθεί, δεν έχει δεδομένα εκεί, ούτε wifi… Μόνο με τα μηχανήματα του μπαμπά θα μπορούσε για λίγο να συνδεθεί αλλά αυτό δεν το ήθελε…

 Ωχ, θα φάμε πολλές οικογενειακές στιγμές στη μάπα», σκεφτόταν η Έλλη το πρωί της Δευτέρας στο τραπέζι, όταν τους ανακοίνωσε ο μπαμπάς τα νέα. Της ερχόταν να δώσει ένα χαστούκι στον Λάμπρο για τη μεγάλη χαρά που ένιωθε.  

Έλεγε συνέχεια στον εαυτό της «υπομονή».  
«Λάμπρο, σταμάτα να ξεφωνίζεις σαν μωρό», τον μάλωσε. «Μου πήρες  τ’ αυτιά».  
Η  μαμά τους πρότεινε να πάνε μια βόλτα στην παραλία να μαζέψουν κοχύλια, όπως έκαναν κι άλλες φορές, για να γεμίσουν το μπουκαλάκι τους. Ο μπαμπάς ξεκίνησε νωρίτερα για τη δουλειά της συντήρησης. Δεν ήξερε όμως πότε θα τελείωνε.  

Η Έλλη ακολούθησε τη μαμά. Δεν είχε και άλλη επιλογή.  Η μαμά στον δρόμο φαινόταν πολύ χαρούμενη. Είχε σχέδια… Είχε νωρίτερα θυμηθεί, όταν ο γιος της ήταν στο νηπιαγωγείο, που η νηπιαγωγός είχε προγραμματίσει να μάθει στους μαθητές της τα συναισθήματα.  Πόσο πολύ βοήθησε τα παιδιά και την οικογένειά τους αυτό το πρόγραμμα. Το κάθε παιδί έμαθε να δίνει όνομα σ’ αυτό που αισθάνεται, να το αιτιολογεί και να το εξωτερικεύσει. Βοηθήθηκαν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έτσι άμεσα. 

Είχε έπειτα θυμηθεί και τη «Σχολή Γονέων» που είχε παρακολουθήσει και εκείνη τη φορά που ρώτησαν οι συντονιστές τους γονείς, τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει καλά. Οι απαντήσεις -γύρω από τον κύκλο που είχαν σχηματίσει στην αίθουσα- έπεφταν βροχή: «Αγάπη» ο ένας έλεγε, «υγιεινό περιβάλλον» ο άλλος… Πολλές απαντήσεις κι όλες πλημμυρισμένες από την ατελείωτη γονική αγάπη... Εκείνη τη στιγμή μπήκε ένα μεγαλύτερο παιδί ν’ αναζητήσει τη μητέρα του. Το παιδί αυτό είπε: «Χρόνο για παιχνίδι». Οι συντονιστές φάνηκε πως αυτό περίμεναν να ακούσουν. Κι  η μητέρα θυμήθηκε τότε την έκπληξη και τον προβληματισμό των γονιών. «Πώς γίνεται, αφού ως γονείς το παιχνίδι το θεωρούμε όλοι και σημαντικό και αυτονόητο, ωστόσο κανείς μας να μην το είχε αναφέρει; Μήπως δίνουμε τα πάντα για  να μεγαλώσει το παιδί ευτυχισμένο αλλά ξεχνάμε το οξυγόνο του, που είναι το παιχνίδι;»
 Αυτά είχαν αναμοχλευτεί στο νου της κι η μητέρα των παιδιών βάδιζε δίπλα τους με την βεβαιότητα πως έχουν πολλά να κερδίσουν όλοι τους από αυτή την «αναποδιά». Είδε τότε, δίπλα σε ένα μισογκρεμισμένο παλιό φράχτη, κάτι άγρια σπαράγγια.  
«Ωχ, παιδιά, για δέστε, έχει σπαράγγια εδώ!». 

  Η Έλλη δεν το πίστευε.  
«Θα μαζέψουμε κι όταν γυρίσουμε θα μ’ αφήσεις μαμά να σας φτιάξω ομελέτα; Έχω φανταστεί την τέλεια ομελέτα-πίτσα.»  
 Ο Λάμπρος της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και ξεφώνισε «τρελαίνομαι για τις ομελέτες της αδερφής μου!».  
«Ωραία, Έλλη» λέει η μαμά «εσύ θα είσαι ο μάγειρας κι εγώ η βοηθός σου». Μάζεψαν σπαράγγια και βραστικά, τα αγαπημένα τους. Όμως ο αέρας δυνάμωνε, ο ουρανός μαύριζε και τους βρήκαν οι πρώτες ψιχάλες. Ήταν κάμποσο μακριά απ’ το σπίτι. Η μαμά αγχώθηκε κι είχαν κοκκινίσει τα μάγουλά της. Τα παιδιά γελούσαν και ήταν χαρούμενα. Τέτοια συναρπαστική εμπειρία δεν την είχαν ξαναζήσει. Όταν γύρισαν σπίτι έσταζαν απ’ τη βροχή. Σε λίγο ήρθε κι ο μπαμπάς. Άλλαξαν κι έκατσαν κοντά στο τζάκι να ζεσταθούν. Μέχρι το βράδυ έβρεχε ασταμάτητα. Ετοίμασε την ομελέτα η Έλλη. Φάνταζε στα μάτια του αδερφού της σαν πολύ μεγαλύτερη και πιο γλυκιά απ’ ότι ήταν όταν έφτασαν στο νησάκι. 

Έπαιξαν ατελείωτες ώρες μαζί. Σε λίγο το σπίτι μοσχοβόλησε απ’ τη μυρωδιά του βραστικού. Το βράδυ επειδή ο Λάμπρος φοβόταν τις αστραπές κοιμήθηκε μαζί με την αδερφή του. Για κάμποση ώρα απ’ το δωμάτιο των παιδιών ακουγόταν κουβέντες και γέλια. Όταν κοιμήθηκαν η μαμά τα σκέπασε και τα φίλησε γλυκά. Η Έλλη, μισοκοιμισμένη, της είπε ότι παρακαλάει να σταματήσει για λίγο η καταιγίδα για να μαζέψουν κοχύλια αλλά αμέσως μετά να ξαναρχίσει για να μη φύγουν γρήγορα απ’ το νησί. 
Την άλλη μέρα ο ήλιος ήταν σκεπτικός και κρυβόταν πίσω απ’ τα σύννεφα. Ο μπαμπάς τους είπε ότι θα καθόταν άλλη μια μέρα. «Γιούπιιι!!!» πανηγύρισαν και τα δύο παιδιά. Η Έλλη πρότεινε να πάει με τη μαμά για τα κοχύλια κι ο μπαμπάς με τον Λάμπρο για ψάρεμα. Έτσι κύλισε άλλη μια μέρα χωρίς να το καταλάβουν! 

   Το βράδυ ακούσανε σε ένα παλιό  ράδιο «βραχέων κυμάτων» που είχε βρει ο μπαμπάς στον Φάρο κάτι παλαιϊκά τραγούδια, αλλά και τα νέα. Αυτή η καταιγίδα που έπιασε ήταν κάτι πρωτοφανές για την Ελλάδα. Πολλά παράκτια  μέρη είχαν πλημμυρίσει… 
«Τι να κάνουν άραγε ο παππούς και η γιαγιά;»
Θα προσπαθήσει αύριο ο μπαμπάς να τους πάρει τηλέφωνο από τα μηχανήματα του Φάρου.  
Πάνω στην κουβέντα για τα καμώματα του καιρού, ο μπαμπάς, όπως το συνήθιζε, «έστησε» σε δευτερόλεπτα  κάτι στιχάκια και τους τα απήγγειλε με τη ζεστή του φωνή:
«Με αφορμή ένα εγκλεισμό τώρα σαν κοινωνία
ας γίνουμε σοφότεροι , όχι μόνο βιβλία
διαβάζοντας και ψάχνοντας διαδικτύου αρχεία,
μα κοινωνώντας τις Αρχές πλούτου Κοινωνικού
Φιλίας , Γνώσης , Προκοπής  Παιδείας με ΥΓΕΙΑ»

  Στο νησάκι τους αυτή τη νύχτα είχε σχετική ηρεμία.  Φαίνεται ότι το «μάτι» της Καταιγίδας «Κορωνίς», έτσι την είπαν οι επιστήμονες, είχε φύγει μακριά τους.
Ο Λάμπρος κάπως κατεργάρικα, είπε στην αδελφή του:
«Έλλη, εκεί κοντά στον φράχτη που βρήκαμε τα σπαράγγια, παρατήρησα ότι έχει ένα παλιό πολυβολείο, σαν αυτά που έχουμε δει στην δικιά μας παραλία, δίπλα στην πόλη μας. Θα ήθελα να πάω να το δω από μέσα! 
Θα έρθεις μαζί μου αύριο; Αλλά μην πεις τίποτα στην μαμά γιατί δεν θα μας αφήσει..»
Η Έλλη σκέφτηκε λίγο. Η μαμά δεν θα τους άφηνε γιατί ανησυχεί μην πάθουν κακό, αλλά η ίδια είναι αρκετά μεγάλη που ξέρει να διακρίνει τέτοιους κινδύνους. Εξ’ άλλου όλοι στην οικογένεια, ακόμα κι ο μπαμπάς, ήξεραν πόσο φοβητσιάρα είναι η μαμά!  Αν ήξερε πόσα πράγματα είχαν εξερευνήσει αυτοί και οι φίλοι της τα τελευταία χρόνια, θα είχε πάθει εγκεφαλικό! 

 
Χα, χα, θα τον βοηθήσει τον μικρό. Φοβάται το σκοτάδι τώρα, αλλά δεν το λέει. Έχει και αυτή τώρα περιέργεια. Πρέπει να κάνει όμως μια συμφωνία μαζί του!
«Οκ. Θα πάμε, αλλά πρόσεξε! θα ακούς αυτά που σου λέω. Αλλιώς φεύγω κι έρχομαι κατευθείαν στη μαμά!»

   Την άλλη μέρα ο Λάμπρος και η αδελφή του είπαν στη μαμά τους ότι θα πάνε για χόρτα και πήγανε στο πολυβολείο. Στην είσοδό του είχε ένα σκάμμα, το οποίο ήταν στηριγμένο με ξερολιθιά. Τα άγρια χόρτα και κυρίως οι αγκαθωτοί θάμνοι, σαν τα μαλλιά  -«αφάνες» τα λέγανε στο χωριό της  μαμάς, αστοιβές ή  αστοιβιές  στο χωριό του μπαμπά- σε ξεγελούσαν, αλλά -το μάτι του Λάμπρου το είχε παρατηρήσει- στο μέσα μέρος αυτού του σκάμματος υπήρχε μια μικρή πορτίτσα κρυμμένη από ένα παλιοβάρελο, που απ’ τη σκουριά είχε γίνει ένα με τους βράχους… Αετίσιο μάτι ο μικρός…

Τα παιδιά πήραν κάτι παλιόξυλα από τον φράκτη και μ’ αυτά, αφού χτύπησαν τα αγκάθια, άνοιξαν δρομάκο, παραμέρισαν το βαρέλι και μπήκαν προσεκτικά μέσα. Είχε πολύ φως, μπροστά το πολυβολείο είχε δυο τεράστια παράθυρα -από κει θα ’βγάζαν τα πολυβόλα- κι από πάνω, στη μέση, είχε μια τρύπα.  Την τρύπα κάποιος στο παρελθόν είχε προσπαθήσει να φράξει με ένα κομμάτι μουσαμά, αλλά τώρα ο μουσαμάς κρεμόταν μισοσαπισμένος. Κάποιος στο παρελθόν είχε ανάψει και φωτιά σε μια γωνιά. Ήταν σίγουρο ότι κάποιοι είχαν ζήσει εδώ σε διαφορετικές εποχές. Ένα μεγάλο καφάσι, παλιό, ξύλινο, ένα σιδερένιο μπιτόνι  που έγραφε «Ύδωρ». Στον τοίχο διάφορες επιγραφές : “ΓΙΩΡΓΟΣ + ΑΝΝΑ = LOVE” -και καρδούλες-, «Ζήτω το Πολυτεχνείο» ... “Punks not dead”  και ιταλικά “desiderare vivere” .  Συγκράτησαν αυτές τις επιγραφές  κι έμαθαν πολλά για το παρελθόν, όταν αργότερα ρώτησαν τους μεγάλους. Ειδικά εκείνον τον Ιταλό φανταράκο που ευχόταν να ζήσει κατά την διάρκεια της Κατοχής, τον έβλεπαν μπροστά τους...

Με την βοήθεια του μπιτονιού και του μουσαμά ανέβηκαν από την τρύπα πάνω από το πυροβολείο.  Η μαμά είχε δίκιο:  Ένα μέτρο και μετά το απόλυτο κενό.

Η Έλλη σάστισε: «Μην κάνεις βήμα!» .

«Δεν είναι μαγεία;» ρώτησε ο Λάμπρος.

«Ναι, αλλά μην κάνεις βήμα και πάμε γρήγορα κάτω.»

Είχε δίκιο η μαμά της. Δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι ο Λάμπρος δεν θα πάει να κοιτάξει τον γκρεμό. Όμως υπάκουσε. Ίσως να φοβήθηκε κι αυτός. Τα παιδιά κατέβηκαν ήσυχα. Σχεδόν βουβά βγήκαν έξω.

«Να μαζέψουμε δυο χόρτα να μην προδωθούμε.»

Αργότερα όμως είπαν στους γονείς τους την περιπέτεια, καθώς ήθελαν να μάθουν για τα συνθήματα και την Ιστορία. Ο μπαμπάς τους απλά τους είπε ότι το νησάκι ήταν φρούριο των Ιταλών και των Γερμανών μετά τον καιρό της κατοχής και ότι έρχονται διάφοροι με βάρκες τα καλοκαίρια...Η μαμά μπορούσε να καταλάβει τα ιταλικά. Ο στρατιώτης που το έγραψε επιθυμούσε πολύ να ζήσει.

«Οι Punk ήταν κάποιοι νεολαίοι της εποχής μας με περίεργα μαλλιά που άκουγαν τα δικά τους τραγούδια...»

«Ο μπαμπάς σου για ένα διάστημα το έπαιζε Punk… Γρήγορα όμως το άλλαξε στα λαϊκά…»

«Λοιπόν παιδιά φαίνεται να ηρεμεί ο καιρός. Μάλλον αύριο θα έρθει το καραβάκι. Φεύγουμε!»

«Ωχ πάλι σχολείο. Καλά ήμουν εδώ σαν τον Ροβινσώνα Κρούσο», είπε ο Λάμπρος.

«Δεν θέλεις να δεις τους φίλους σου;» τον ρώτησε η αδελφή του.

«Ε, ναι… Ας πάμε!» απάντησε ο Λάμπρος κάπως βαριά και μετά θυμήθηκε τον φίλο του, τον Γιώργο κι όλα αυτά που είχε να του πει και άρχισε να ανυπομονεί για την επιστροφή…  

Τα παιδιά θα θυμούνται για πάντα αυτή την περιπέτεια!