Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Συγκρούσεις μεταξύ μαθητών στο σχολείο, μια συνολική θεώρηση.

Σας προσκαλούμε σε εργαστήριο γονέων που διοργανώνει το Δημοτικό Σχολείο Πυθαγορείου σε συνεργασία με τον "Φάρο", το Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων & Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Π.Ε. Σάμου το οποίο και θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024 και ώρα 18.00-20.30 σε αίθουσα του σχολείου με θέμα: "Συγκρούσεις μεταξύ μαθητών στο σχολείο, μια συνολική θεώρηση".



Πέμπτη 7 Μαρτίου 2024

ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ: «Με τις λέξεις φτιάχνουμε βιώματα και με τα βιώματα φτιάχνουμε λέξεις»

 Η "ομάδα λογοτεχνίας και προαγωγής της Υγείας" Καρλοβάσου συναντήθηκε για μια ακόμα φορά στη φιλόξενη  ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ την Τετάρτη 6/3/2024. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν : «Με τις  λέξεις φτιάχνουμε βιώματα και με τα βιώματα φτιάχνουμε λέξεις».

Στόχος ήταν να αναγνωριστεί η σημασία των διηγήσεων των άλλων, προφορικών ή γραπτών στην διαμόρφωση των καθημερινών μας πρακτικών και επομένως και των βιωμάτων μας, αλλά επίσης και πως μέσα από τα βιώματα εξάγουμε κάποιες προτάσεις που αποκτούν συχνά αξιακό περιεχόμενο για μας. 

Αναγνώστηκαν τα ποιήματα: 

   19

Η ομάδα δούλεψε σε  σε δυάδες με το ερώτημα  “Σας θύμισαν τα κείμενα που παρουσιάστηκαν κάτι από την δική εμπειρία; ή σας παρακίνησαν να σκεφτείτε κάποιο άλλο περιστατικό;”

Αργότερα σε τετράδες προσπάθησαν να κρατήσουν λέξεις ή φράσεις  από τις δικές τους εμπειρίες και να περάσουν στην φάση : " Πες το με ένα ποίημα . Οι λέξεις – φράσεις γίνονται ένα!" 

Ας δούμε τι έφτιαξαν οι μικρές ομάδες

"Δεν μπορώ να φύγω

Χρόνια τώρα εγκλωβισμένη σε μια γυάλα, οι λέξεις σε έλλειψη,

ένα μέλλον που ξέχασε να' ρθει 

Αιχμάλωτη από αδιαπραγμάτευτους ανθρωποφάγους

Για την φρίκη μόνο με αλληγορίες μπορείς να μιλήσεις."

Ειρήνη, Νίκη, Ηρακλεία, Αγγελική 

"Παιδικές αναμνήσεις", φωτογραφία Άννας Ασημίνα 

          "Εγκλωβιστικό σπίτι η μνήμη.

Να τη δαμάσει δεν μπορεί κανείς;

Να φανεί ένας ήρωας ενάντια σε αυτή τη λήθη;

Το πάθος, η μόνη μέθοδος, η επιτυχής!  

Μνήμη και ευσυνειδησία χορευτές,

ντυμένοι με το αύριο και το χθες

το μοναδικό τους όχημα μια τροχοπέδη

περιβόλι της καρδιάς και του νου,

πέρα από την χαρά και τα πένθη."

...................

Οι αναμνήσεις βοηθάν στην ευσυνειδησία;

ή μήπως είναι τροχοπέδη για κάθε μελλούμενο;

Επιταχύνουν (το γοργό και χάρη έχει)

ή ασφαλίζουν (όποιος βιάζεται σκοντάφτει) 

Η ανθρωπότητα είναι επισφαλής και σχιζοειδής

ανάμεσα στην ασφάλεια του παρελθόντος

και την αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Ενώ το παρόν έχει κάμποσες αποχρώσεις γκρι

........... 

Θα περάσει .... δεν τεμαχίζω.. τα βλέπω όλα

άρα συνεχίζουμε με πάθος

ξεμακραίνουμε από τα ανθρώπινα "πρέπει"

(εμείς τα φτιάξαμε...)

Γιατί ο θάνατος είναι ο μόνος επισκέπτης της ζωής μας.

Ανεπιθύμητος μας είναι, αλλά δεν τον διώξαμε.

Δεν μπορούμε...."

Νατάσα, Μαρία, Νώντας,  Θανάσης 


Σε κάθε σπίτι μια άγνωστη σκάλα, 

μυστικής αγάπης σε πηγαίνει μακριά ,

αλλά την βρίσκεις όταν δεν έχεις σπίτι.

.......

Τον πόνο μου ξέχασα στην ιερή σου αγάπη

κι άλλη φορά τη συνάντησα σε φίλης νοιάξιμο, 

εκεί που δεν το περίμενα.

......

Η δύναμη μου είναι οι δυσκολίες μου

και προχωρώ με τη ψυχή μου

ψάχνοντας να τις ξεπεράσω.

.............

Με απογειώνει ο έρωτας και με μαγεύει.

Χέρι χέρι με την περιπέτεια και τα βάσανα του.

.......

Είμαι σαν την Αποκριά 

ντυμένη για τη σύντομη της ζωής την κωμωδία.

.......

Ισορροπώ ανάμεσα στου θανάτου τη φρίκη 

και στο φωτεινό πρόσωπο της μέρας που μου δόθηκε. "

Μαρία Πρεσβέλου, Σάνια, Κική Μαυρίκη , Καλλιόπη , Σμαρούλα, Άννα 

"Απόκριες στο παρελθόν", φωτογραφία Άννας Ασημίνα 

Τα μέλη έφυγαν με ένα ερώτημα για το σπίτι:  « Τώρα μετά από όλη αυτή την συζήτηση σκέφτεστε κάποια λόγια, κάποια «ρητά» που παλιά τα θεωρούσατε θέσφατα και τώρα σας αναγκάζει η ζωή να τα αλλάξετε;" Όποιας -α θέλει, στην επόμενη συνάντηση μπορεί να ξεκινήσει με την δική του απάντηση. 

Τελειώνοντας το μέλος της ομάδας μας χάρισε ένα ποίημα, που είχε γράψει στο παρελθόν ενθουσιασμένη με αυτό το παιγνίδι ανάμεσα στις λέξεις και τα βιώματα:

"ΛΕΞΕΙΣ

Γράμματα της αλφαβήτα και σμήνη μελισσών

σε χαμηλές πτήσεις

συνθέτουν τα νοήματα.

Με λέξεις στιβαρές και φερέγγυες

αλλά και μεταμφιεσμένες.

Λεπτεπίλεπτες σαν το γυαλί διάφανες

και καθαρές με το θάρρος της γνώμης τους.

Με δύναμη και εύρος συναισθημάτων,

που φθάνει ως τη βαθιά κόκκινη σάρκα τους.

Μυθοπλασίας και πραγματικότητας

τόσες πολλές λέξεις...

Αθώες ή αποδεδειγμένα ένοχες,

αποκοιμιούνται

στην αγάπη των σελίδων

περιμένοντας τον αναγνώστη."


Ιστορίες Πολέμων: Βιωματικό Υλικό και Επεξεργασίες από την Ομάδα Λογοτεχνίας και Προαγωγής της Υγείας Καρλοβάσου.

Η μας στον δεύτερο κύκλο της έχει πάρει ένα πολύ δημιουργικό ρυθμό. Ειδικά το εργαστήρι για τις βιωματικές ιστορίες πολέμων έχει δώσει πολλά εναύσματα σε όλους και όλες. 

Η παραγωγή γραπτών κειμένων από τις βιωματικές ιστορίες- διηγήσεις που υπήρχαν μέσα στα σπίτια των μελών και κατατέθηκαν στις συζητήσεις, ή τα διηγήματα άλλων που διάβασαν μέλη και είπαν ότι αντανακλούν τα βιώματα που εξιστορούνταν στο δικό τους σπίτι, συνεχίστηκε και αυτή τη βδομάδα. 


 Βούλα Παπαϊωάννου, Συσσίτιο στην Αθήνα. © Μουσείο Μπενάκη / Φωτογραφικά Αρχεία

Πηγή: LIFO

Καταρχήν δυο μέλη κατέγραψαν ως μικρά χρονικά, με λογοτεχνικές μάλλον περγαμηνές,  τις Ιστορίες που μας είπαν.

Η Πόπη μας έγραψε την Ιστορία της πολυμήχανης και αγέρωχης θείας Σάσας, που, όπως θα καταλάβει κάποιος που μας παρακολουθεί, έχει επηρεάσει πολλές "μεταγραφές" ιστοριών που ακολούθησαν... 

"Η ΘΕΙΑ

Καθώς η βάρκα που την μετέφερε στο πλοίο για τον Πειραιά και στην καινούρια της ζωή απομακρυνόταν, έριξε μια τελευταία ματιά στο σπίτι της. Στο μπαλκόνι πάνω από το μαγαζί η ψυχοκόρη τους κουνούσε το μαντήλι. Δίπλα της ο μικρός της αδελφός που σε λίγο καιρό θα την ακολουθούσε στην Αθήνα. Κάτω στην είσοδο του μαγαζιού τους μπροστά στις μεγάλες βιτρίνες με τα τόπια με τα εκλεκτά υφάσματα, η μητέρα της και οι δύο της αδελφές. Ο άλλος αδελφός μαζί της στην βάρκα θα την συνόδευε στην Αθήνα, όπου θα φοιτούσε στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Το να είναι η τρίτη αδελφή αποτελούσε ευχή και κατάρα. Η οικογενειακή επιχείρηση θα περνούσε στα αγόρια της οικογένειας. Προς το παρόν, μετά το θάνατο του πατέρα της, την επιχείρηση «έτρεχε» η μητέρα της με τη μεγάλη αδελφή, καθώς ο αδελφός της φοιτούσε στην Εμπορική σχολή προκειμένου να αναλάβει τα σκήπτρα. Το δικό της μέλλον ήταν προδιαγεγραμμένο: Ένας γάμος ανάλογος της τάξης της, αφού πρώτα παντρεύονταν οι δύο μεγαλύτερες αδελφές όπως προβλέπεται στη Μάνη. Το επιχείρημα της επέκτασης στην Αθήνα αποτέλεσε το τελευταίο της χαρτί στις θυελλώδεις συζητήσεις γύρω από τις σπουδές της. Αυτό που πάντα είχε στο μυαλό της ήταν να ξεφύγει από το αποπνικτικό περιβάλλον της επαρχιακής πόλης και να ανοίξει τα φτερά της και όχι μόνο στην Αθήνα. Την εικόνα της πόλης θα την κρατούσε στην ψυχή της για σαράντα χρόνια, όταν ως επισκέπτης πια θα ξαναπατούσε το πόδι της στην Ελλάδα, που ατένιζε αισιόδοξα το μέλλον μετά την πτώση της δικτατορίας.

Πηγή: Greece at WWII Archives ( Rebublication)

Γερμανοί αξιωματικοί και στρατιώτες στον Σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Απρίλιος 1941. (ebay)

Το τρένο κύλησε με θόρυβο στις ράγες. Η αποβάθρα γεμάτη από Γερμανούς στρατιώτες. Η απόφασή της πριν από χρόνια να μάθει γερμανικά την βοήθησε να συνεννοηθεί και να καταφέρει να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή θέση για αυτήν και τον αδελφό της. Κάτω από την προσεγμένη της εμφάνιση, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Το ταξίδι της στη Βιέννη, προκειμένου να υποβληθεί σε θεραπεία ο μικρός της αδελφός, σε καιρό πολέμου, αντιμετώπιζε πολλές δυσκολίες. Θυμήθηκε την εποχή που ο αδελφός της ήρθε να φοιτήσει και αυτός στην Αθήνα. Στα αυτιά της είχε τον ήχο του βιολιού που έπαιζε. Μετά ήρθε ο πόλεμος. Η ψυχική του αρρώστια εκδηλώθηκε μόλις πάτησε το πόδι του στο μέτωπο. Μια που  ο άλλος της αδελφός πολεμούσε, η αντιμετώπιση του προβλήματος πέρασε στα χέρια τους. Κοίταξε τον αδελφό της που καθόταν δίπλα της. Ο γιατρός είχε με κόπο εξασφαλίσει τα απαραίτητα φάρμακα που θα τον κρατούσαν ήρεμο μέχρι τον τελικό προορισμό τους. Εκεί θα υποβαλλόταν σε μία πρωτοποριακή θεραπεία που εγγυόταν θαυματουργά αποτελέσματα. Η μητέρα είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον μικρό της γιο, που δεν γνώρισε πατέρα. Όλη η οικογένεια είχε «στρατευθεί» στην προσπάθεια να θεραπευτεί. Ο μεγάλος αδελφός προσπαθούσε σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία να εξασφαλίσει τους πόρους για το ταξίδι, σε μια εποχή που το σπίτι τους είχε επιταχθεί από τους Γερμανούς και τα εμπορεύματα είχαν καλά κρυφτεί σε έναν απομονωμένο πύργο του ξάδελφού τους. Δεν θα ήταν εύκολο. Στη Βιέννη αναγκάστηκε και η ίδια να δουλέψει όπου μπορούσε. Καθώς το τέλος του πολέμου άρχισε να διαφαίνεται, αποφάσισε να μάθει μόνη της αγγλικά. Το μέλλον έδειχνε προς την αμερικανική κυριαρχία.

Ο σταθμός της Ζυρίχης δεν είχε αγγιχτεί από τον πόλεμο. Στην ηρεμία της Ελβετίας προσπαθούσε να απαλύνει τις οδυνηρές μνήμες των τελευταίων ημερών του πολέμου. Όταν ο Κόκκινος στρατός μπήκε στην Βιέννη η τύχη τους ήταν αβέβαιη. Οι φήμες για τη συμπεριφορά των σοβιετικών στρατιωτών την κρατούσε κλεισμένη στο σπίτι τους. Οι θεραπείες του αδελφού της είχαν ολοκληρωθεί, χωρίς τα αποτελέσματα που περίμεναν. Η επιστροφή όμως στην Ελλάδα ήταν αδύνατη. Πιο πολύ από τους στρατιώτες την ανησυχούσε ο αδελφός της. Ήταν χωρίς τρόφιμα και φάρμακα για αρκετές ημέρες. Τα παράθυρα έτριζαν από τα βαριά τεθωρακισμένα που κυλούσαν στους έρημους δρόμους. Προσπαθούσε να δείχνει ήρεμη και να τον καθησυχάζει. Στο τέλος το αποφάσισε. Θα έβγαινε έξω και θα ρίσκαρε να βρει βοήθεια. Στο κάτω κάτω η Ελλάδα ήταν με τη μεριά των συμμάχων, δεν ήταν αυτή ο εχθρός. Προσεκτικά άνοιξε την πόρτα και άρχισε να διασχίζει προσεκτικά την πόλη. Παντού κλειστές πόρτες και μακρινός ήχος από πυροβολισμούς. Ξαφνικά ακούστηκαν από μακριά φωνές. Της φάνηκε απίστευτο, αλλά μιλούσαν ελληνικά. Μάλλον, τραγουδούσαν ελληνικά, τον εθνικό ύμνο! Αισθάνθηκε ότι παραλογιζόταν. Ένα παγωμένο χέρι της έσφιξε την καρδιά. Άρχισε και αυτή να έχει παραισθήσεις; Στάθηκε για λίγο αναποφάσιστη. Τελικά αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα. Ακολούθησε τον ήχο στα σκοτεινά δρομάκια. Είδε τέλος στο βάθος του δρόμου στρατιώτες με τα διακριτικά του σοβιετικού στρατού γύρω από μια μεγάλη φωτιά. «Θα τα παίξω όλα για όλα» σκέφτηκε και προχώρησε αργά, αλλά αποφασιστικά προς τους στρατιώτες. Ο επικεφαλής στράφηκε προς το μέρος της σηκώνοντας το όπλο του. Έκλεισε τα μάτια και σήκωσε τα χέρια της…

  Άκουσε το όνομά της και βρέθηκε στην αγκαλιά του λοχαγού …ξάδελφού της. Στρατευμένος στον ΕΛΑΣ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ελλάδα, όταν Γερμανοί, σε αντίποινα, έκαψαν το χωριό του και τον επικήρυξαν. Φυγαδεύτηκε στα Βαλκάνια και ακολούθησε το σοβιετικό στρατό που προήλαυνε. Ήταν αυτός που θα τους βοηθούσε να επιβιώσουν, και εξασφάλισε την ασφαλή επιστροφή του αδελφού της στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση. 

Από τη Ζυρίχη έφευγε με τον καινούριο της άντρα, ένα ελληνοαμερικάνο δικηγόρο για το Παρίσι και από εκεί με πλοίο για τις ΗΠΑ και την καινούρια της ζωή. Δεν μπορούσε να φανταστεί το μέλλον της σε μια Ελλάδα που βρισκόταν ήδη στη σκιά του εμφυλίου. Άλλωστε η επιστροφή στο «γυναικείο» της ρόλο της φαινόταν αδιανόητη. Κοίταξε τον σύζυγό της. Ο πόλεμος απλοποίησε πολλά. Ένας καλός άνθρωπος και το διαβατήριό της για μια πιο γεμάτη ζωή.

Τα φύλλα άρχισαν να πέφτουν από τα δέντρα, έξω από το σπίτι της σε μια αριστοκρατική συνοικία στη Βοστώνη. ‘Ισιωσε το σακάκι στο ακριβό της σύνολο. Σε λίγο η κόρη της και ο εγγονός της θα έρχονταν να την πάρουν. Είχε ήδη κλείσει τραπέζι στο αγαπημένο της εστιατόριο για να γιορτάσουν τα ενενηκοστά δεύτερα γενέθλιά της. Έκανε ένα γρήγορο απολογισμό των χρόνων που ακολούθησαν τον ερχομό της στις ΗΠΑ. Ο άντρας της πέθανε λίγα χρόνια μετά το γάμο τους, αφήνοντάς της μια αρκετά μεγάλη περιουσία και την κόρη τους. Η πορεία δεν ήταν ανέφελη. Της αμφισβητήθηκε το δικαίωμα σε μια περιουσία που θα εξασφάλιζε το μέλλον που οραματιζόταν για την κόρη της: τη φοίτηση σε καλό πανεπιστήμιο. Όταν μετά από δικαστική διαμάχη χρόνων η απόφαση την δικαίωσε, πούλησε την ακίνητη περιουσία της στην μικρή πόλη που ζούσαν και αγόρασε το διαμέρισμα στη Βοστώνη. Η πείρα της στον τομέα των ρούχων, η προσωπική της γοητεία, η ελαφρά σπασμένη προφορά στα κατά τα άλλα άψογα αγγλικά της, της εξασφάλισαν την πρόσληψή της σε ονομαστό κατάστημα ένδυσης υψηλής ραπτικής, και την εξέλιξή της σε διευθύντρια πωλήσεων. Την δουλειά της την αγαπούσε. Έμεινε σε αυτήν μέχρι τα ογδόντα δύο της, όταν την υποχρέωσαν σε συνταξιοδότηση. Τον επόμενο μήνα θα ταξίδευε στην Ελλάδα. Το ένιωθε ότι θα ήταν το τελευταίο της ταξίδι. Θα επισκεπτόταν τους τάφους των δικών της στην γενέθλια πόλη. Οι γονείς της, η ψυχοκόρη τους και οι δύο της αδελφοί ήταν θαμμένοι εκεί. Και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της είχαν «φύγει». Ήταν η τελευταία της οικογένειας. Μια γεμάτη ζωή σκέφτηκε, το τίμημα όμως για την ελευθερία της ήταν μεγάλο. Άνοιξε την πόρτα και χαμογέλασε καθώς η κόρη της και ο εγγονός της την αγκάλιαζαν φωνάζοντας χαρούμενα τα χρόνια πολλά.

Η θεία μου η Σάσα πέθανε ήσυχα πέντε χρόνια αργότερα, σε ηλικία ενενήντα επτά ετών."


Η Νατάσσα μας έγραψε την Ιστορία του Παππού της και του Πατέρα της στην κατοχή που μας κατέθεσε και μέσα σε αυτή η σχέση της με έναν ήρωα τον Α. Τζίμο από τους 200 που εκτελέστηκαν την πρωτομαγιά του 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής  



"H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΙΟΡΔΑΝΗ

Η οικογένεια του παππού μου Ιορδάνη Τζιμου ζούσε πριν την Μικρασιατική καταστροφή στην πόλη Χαρταλιμή απέναντι από την Πρίγκηπο στον Βόσπορο.

Είχαν μια ήρεμη ζωή και ζούσαν αρμονικά με όλους τους άλλους λαούς ,Τούρκους Εβραίους, Αρμένιους, Βούλγαρους .

Η Κωνσταντινούπολη ήταν μια πολυπολιτισμική πόλη

Αναγκάστηκαν να φύγουν ,όπως όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες που ζούσαν εκεί , από το λιμάνι της Πόλης με πλοίο για την Ελλάδα.

Το καράβι που μπήκε ο παππούς μου και η μισή οικογένεια του , διότι οι υπόλοιποι ήρθαν σε άλλη χρονική περίοδο , έπιασε λιμάνι πρώτα στο Βόλο , όπου αποβιβάστηκαν οι μισοί επιβάτες και οι υπόλοιποι στον Πειραιά.

Το ελληνικό κράτος τους παραχώρησε μια παράγκα στον Βύρωνα . Η παραγκούπολη στον Βύρωνα ιδρύθηκε το 1924 και φιλοξενούσε πρόσφυγες από τα παράλια της Μικράς Ασίας .

Οι συνθήκες διαβίωσης στα παραγκουπόλεις ήταν τραγικές δεν υπήρχε νερό , ηλεκτρικό ρεύμα και αποχέτευση. Οι ασθένειες θέριζαν και η κατάσταση αυτή δεν άλλαξε δεκαετίες.

Ο παππούς είχε πολλά αδέλφια , μεγάλη οικογένεια. Το επάγγελμα του ήταν επιπλοποιός με ειδίκευση στα ξυλόγλυπτα θρησκευτικού περιεχομένου (τέμπλα σε εκκλησίες, στασίδια , δεσποτικά επιτάφιοι κ.α.).

Κατάφεραν να βρούνε δουλειές για να επιβιώσουν στην αφιλόξενη τότε Αθήνα.

Ο παππούς Ιορδάνης γεννημένος στην Πόλη είχε όλα τα χαρακτηριστικά του ανατολίτη .

Εκτός από τον πατέρα μου ,που γεννήθηκε 1936 είχε και άλλο μεγαλύτερο αγόρι που το 1940 ήταν 18χρονων με άλλη γυναίκα .

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 1940 , δεν υπήρχαν δουλειές και η καθημερινή εξασφάλιση τροφής γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Οι Ιταλοί πρώτα και κατόπιν οι Γερμανοί κατάσχεσαν τις πρώτες ύλες και όλα τα τρόφιμα .

Οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα 27 Απριλίου του 1941.

Ο Υμηττός , το βουνό πάνω από τον Βύρωνα είχε αποψιλωθεί. Δεν υπήρχε ίχνος από χόρτο. Εκεί πήγαιναν οι Αθηναίοι να βρούνε χόρτα για να χορτάσουν την πείνα τους.

Ο μεγάλος λιμός της Αθήνας ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 1941. Τον χειμώνα του 1941 σε Αθήνα και Πειραιά πέθαναν από την πείνα 63.734 άνθρωποι.

Πολλοί Αθηναίοι λόγω των άσχημων συνθηκών στην πόλη μετακόμιζαν στην επαρχία για να επιζήσουν.

Ένα χειμωνιάτικο πρωινό στην παράγκα της οικογένειας του παππού μου είχαν την πρώτη απώλεια λόγω πείνας , ήταν ο γαμπρός του παππού μου, άνδρας της αδελφής του της Δέσποινας. Αυτή ήταν η αφορμή που έκανε τον παππού μου να πάρει την απόφαση να εγκαταλείψει την παράγκα και να φύγει να βρει κάποιο μέρος στην επαρχία για να επιβιώσουν τις δύσκολες μέρες που τους περίμεναν.

Μέσα Μαρτίου ξεκίνησε με τα πόδια με μια ξύλινη βαλίτσα στο χέρι γεμάτη εργαλεία ξυλουργικής , και τον μπαμπά μου στο άλλο σε αναζήτηση ενός άλλου τόπου .

Βγαίνοντας από την πόλη σταματούσε σε κάθε χωριό που συναντούσε αναζητώντας δουλεία και ένα κατάλυμα για να μείνουν την νύχτα. Για κάθε ξύλινη κατασκευή που έφτιαχνε - συνήθως έκανε επισκευές σε πόρτες , παράθυρα, καρέκλες ,ντουλάπια - η αμοιβή του ήταν τρόφιμα για τον ίδιο και για το παιδί του.

Συνήθως λίγο ψωμί , κανένα αυγό , λίγο γάλα και αρκετές φορές του έδιναν και κρασί από τα βαρέλια τους. Ο ύπνος τους ήταν συνήθως στον αχυρώνα του αγροτόσπιτου. Πολλές φορές συναντούσαν Γερμανούς στρατιώτες στον δρόμο τους και κρυβόντουσαν κάτω από γέφυρες , μέσα στο δάσος όπου έκρινε εκείνος ότι θα ήταν ασφαλείς.

Πέρασαν από πολλά χωρία , συνάντησαν και καλούς χωρικούς αλλά κάποια στιγμή κουράστηκε και αποφάσισε να μείνει σε ένα χωριό που ήταν κοντά στην Λιβαδειά και το λέγανε Αγ. Γεώργιο. Εκεί είχε πολλές δουλειές , οι κάτοικοι ήταν φιλικοί μαζί του και αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί για να μπορέσει και μπαμπάς μου να πάει στο σχολείο. Έμενε στον αχυρώνα μιας οικογένειας και τον χρησιμοποιούσε και σαν εργαστήρι.

Έστειλε μήνυμα στην υπόλοιπη οικογένεια που βρισκόταν και αν ήθελαν να πάνε και κείνοι να μείνουν και να εργαστούν εκεί. Στον Αγ. Γεώργιο ήρθαν ο ένα αδελφός του ο μικρός ο Αναστάσης και η χήρα αδελφή του η Δέσποινα που φρόντιζε και τον μπαμπά μου.

Εκεί έμεινε το υπόλοιπο της ζωής του , έφτιαξε ένα μικρό σπίτι να μένουν και ένα μεγάλο εργαστήριο ξυλουργείο όπου μάθαινε την τέχνη σε νέα παιδιά και στον μπαμπά μου.

Οι περιπέτειες του παππού μου δεν τελείωσαν , την πρωτομαγιά του 1944 οι Γερμανοί εκτέλεσαν τους 200 στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής σε αντίποινα για τον θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού στην Σπάρτη. Οι 135 από αυτούς ήταν πολιτικοί κρατούμενοι στις φυλακές της Ακροναυπλίας και οι υπόλοιποι από την Αθήνα. Μέσα σε αυτούς ήταν και ο πρώτος γιός του παππού μου, ο Α. Τζίμος .  Στον Τύμβο που υπάρχει στο σκοπευτήριο είναι με τον αριθμό 176.

 


Δεν μιλούσε ποτέ για αυτό το γεγονός ίσως να ένιωθε τύψεις που δεν ήταν κοντά του.

Οι περιπέτειες του συνεχίστηκαν και την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών όπου ήταν φυλακισμένος μαζί με τον μπαμπά μου στις φυλακές Αβέρωφ στην Αθήνα με την κατηγορία σύσταση κομουνιστικής συμμορίας.

Ο παππούς πέθανε το 1978 σε ηλικία 78 χρονών με μια ζωή γεμάτη μετακινήσεις και μεγάλες απώλειες. Έζησε τους δύο παγκόσμιους πολέμους , επιβίωσε από την ισπανική γρίπη, έναν εμφύλιο και την χούντα μια ζωή γεμάτη δυσκολίες. Πάντα όρθιος και έτοιμος να κάνει μια νέα αρχή.

Τέλος"

 

Τα βιωματικά υλικά, ή τα διηγήματα που τα μέλη θεώρησαν ότι εκφράζουν τις δικές τους "Ιστορίες Πολέμου ", επεξεργάζονται από άλλα μέλη ώστε να γίνουν δραματοποιημένες ιστορίες που συνενώνουν περισσότερες από μία διηγήσεις. Συν-κατασκευάζεται δηλαδή μια νέα ιστορία πάνω στον διάλογο από τα βιώματα και τις αξίες των μελών. 

Να τα καινούργια κείμενα - σενάρια: 

Μετά την Καταστροφή

 (Κείμενο επεξεργασίας πάνω στο υλικό της Νατάσας, της Ειρήνη, του Σταμάτη και του Θανάση)

 Στην κουπαστή  ενός παλιού ψαράδικου πλοιαρίου είναι ακουμπισμένοι δυο άντρες και βλέπουν στην πόλη εστίες φωτιάς  απέναντι τους, καθώς το σκάφος ξεμακραίνει από αυτή. Ακούγονται ακόμα σπαθιά και ντουφεκιές.. Θα’  ναι από τις χαριστικές βολές….

Και κραυγές «Μη μη σε παρακαλώ» και μετά πάλι ο ήχος του όπλου.

Πιο πίσω ένας άντρας και ένας έφηβος αγκαλιασμένοι είναι μισοξαπλωμένοι , τυλιγμένοι σε μια παλιοκουβέντα, τα μάτια τους τρέχουν δάκρυα, κάπου- κάπου καταλήγουν σε λυγμούς.

Παραδίπλα ένας ναύτης ανεμίζει μια τεράστια λευκή σημαία…

Ο ένας άνδρας,  αυτός που φοράει κάτι απομεινάρια, σαν από ράσο, σαν από τσουβάλι μιλάει στον άλλο που φοράει μια στρατιωτική στολή σχισμένη, λερωμένη, ματωμένη.

Πράκτορας: «Και τι κατάφερες  Στρατηγέ- Λοχαγέ με την πίστη σου; Γκρεμοτσακισμένος να βλέπεις να διαλύεται όλος ο κόσμος σου..

Νικόλαος: «Πως τολμάς, Πλοίαρχε συλλάβετε τον! Είναι ένας άθλιος πράκτορας!»

Πράκτορας:  (γελάει και συνεχίζει) … Χα χα φώναζε ποιος σε ακούει… Καλά, γιατί δεν έμεινες στο νησί σου, στα μανταρίνια σου; Ήθελες βλέπεις να παλεύεις για τα σύμβολα. Μέσα σου το ήξερες ότι δεν είχε επιστροφή..»

Νικόλαος: (με πολύ θυμό) «Τολμάς να με εμπαίζεις;;;  Πλοίαρχε συλλάβετε τον! Είναι ένας άθλιος πράκτορας!»

Πράκτορας:  «Χα, χα... ούτε και τώρα δεν καταλαβαίνεις: Υπάρχουν στιγμές που, ανάμεσα στα επεισόδια βίας, σηκώνουν λευκή σημαία.. Δεν είναι με κανέναν οι ψαράδες…  Σήκωσαν  τους ώμους  τους και αυτοί !  ‘’Αλήθεια , μα τι είναι η Αλήθεια;’’ 

Νικόλαος: (με πολύ θυμό) «Δικό μας είναι ακόμα το καράβι!»

Πράκτορας:  «Χα, χα δεν είναι κανενός. Μέχρι και ο καϊκτσής το κατάλαβε σήκωσε σημαία ευκαιρίας και έδωσε και σε μας την ευκαιρία..

Έλα,  αφού το θες! Δεν είσαι τόσο βλάκας, όσο ο Βασιλιάς σου! Θες να σωθείς με μια στιγμιαία προδοσία… Φεύγεις με τα όπλα «παρά πόδα»,  δήθεν να επιστρέψεις και βγάζεις ήδη  μύθους για  την μεγάλη επιστροφή. Αλλά τώρα την έκανες και εσύ. Είδες τι λέει η λογική. Όλα έχουν ένα τέλος.»

Νικόλαος: «Μα πως έφυγες μέσα από την σπηλιά, νόμιζα ότι σε κάψαμε!»

(Ο άντρας από τους δυο κουκουλωμένους με την κουβέρτα σηκώνεται θυμωμένος και πλησιάζει τον Νικόλαο..)

Πράκτορας:  «Ναι έκανες τον καμπόσο: ‘’Εν ονόματι του Βασιλέως’’ και όταν σου είπα να φωνάξεις τον στρατηγό, μου είπες εσύ είσαι Στρατηγός,  γιατί όλοι οι Στρατηγοί είχαν ήδη πεθάνει. Τι ήθελες ζωντόβολο να  κυνηγάς εμένα τον αντάρτη, ενώ οι μεγάλοι εχθροί σου ήδη σε είχαν υποτάξει;»

Νικόλαος: «Γιατί είχες βάλει ένα ράσο και το έπαιζες προφήτης και χτύπαγες το ηθικό μας τελευταία στιγμή. Και έσπρωχνες τους οπαδούς σου να κάνουν δολιοφθορές στο Κράτος , όταν όλοι έπρεπε να είμαστε ενωμένοι! Αν σε εξολόθρευα, ο γενναίος Βασιλιάς μας ίσως  μας είχε κάνει να νικήσουμε. Και διάθεση για αυτοθυσία είχαμε και μανία και αυτοπεποίθηση !. Έπρεπε να καταστρέψουμε κάθε πέμπτη φάλαγγα!»

(Ο άντρας έχει πιάσει τον Νικόλαο από τον λαιμό και πάει να τον πνίξει. Ο γιός του τον τραβάει, «όχι μπαμπά» φωνάζει..)

Πατέρας : «Εσύ κρέμασες τον γιό μου!»

(Έχει πάει και ο Πράκτορας και έχουν ξεγαντζώσει τον πατέρα από τον Νικόλαο)

Νικόλαος: «Εγώ κρέμασα πάνω στα τείχη και τους άφησα να σαπίσουν, όλους τους καταδρομείς που γυρόφερναν στις ντάπιες και στις πύλες και παραμόνευαν τις εξωτερικές φρουρές. Έπρεπε να το κάνω για το ηθικό των δικών μου!»

 Πατέρας : «Ο γιός μου ένας απλός τεχνίτης ήταν, για κάποια δουλειά θα ήταν εκεί που τον βρήκατε!  Στο έλεγαν, αλλά δεν το άκουγες!»

Πράκτορας: « Όλους τους έβλεπε μιάσματα. Δεν άντεχε αυτό που ερχόταν.. και έψαχνε εξιλαστήρια θύματα!»

Νικόλαος: « Η γνωστή σας προπαγάνδα για να ξεμπερδέψετε γρηγορότερα με μας. Αλλά δεν μου λες πως σώθηκες , Θέλεις να  με τρελάνεις. Θέλεις να πιστέψω ότι όντως είσαι Άγιος, όπως νόμιζαν οι οπαδοί σου! »

Πράκτορας« Ήξερα από πριν ότι αυτή η σπηλιά έχει έναν εσωτερικό δρόμο προς τη θάλασσα. Θα ξεσκιστώ το ήξερα, αλλά είχα πολλές ελπίδες να φτάσω. Γιατί δεν είμαι προφήτης, πράκτορας είμαι, χρησιμοποιώ την πίστη, αλλά ξέρω και τα όρια της.»

(Ο Πατέρας τώρα κλαίει γοερά. Ο μικρός γιος τον έχει αγκαλιάσει από τη μέση προσπαθεί να τον ηρεμήσει «σώπα πατέρα», λέει.. )

Πατέρας : «Γιατί θεέ μου, με έβαλες να δω τον γιο μου κρεμασμένο έξω από τα τείχη. Τουμπανιασμένο , να βρωμάει σαν ψοφίμι. Από πόλεμο φύγαμε και εμείς και από πείνα. Γυρίσαμε όλον τον ντουνιά, τεχνίτες είμαστε, ξυλουργοί. Επιδιορθώναμε πράγματα το πρωί και τα βράδια κοιμόμασταν σε αχυρώνες και όταν τέλειωνε η δουλειά, μετά σε άλλος μέρος. Μέχρι που μας συνέλαβε η φρουρά, αυτού του αφορισμένου Βασιλιά, αυτής της πόλης που τώρα καίγεται, που να καεί ολότελα και να μη ξανακατοικηθεί ποτέ!  Του είχαν φύγει όλοι οι τεχνίτες του, που καταλάβαιναν ότι δεν είχε μέλλον αυτό το μέρος και έπιασε εμάς τους περαστικούς και μας έβαλε να δουλεύουμε υποχρεωτικά υπέρ της πόλεως. Και στο τέλος σκότωσαν και το παιδί μου. Τώρα κλαίνε γιατί τους πετσοκόβουν. Αλλά θεέ μου ποιος είναι ο καλός και ο σωστός σε τέτοια πράγματα; »


Συμμετοχή Στελέχους του Κέντρου Πρόληψης Σάμου σε Ημερίδα και βιωματικό εργαστήριο του Κ.Π. Πιερίας


Το στέλεχος του "Φάρου" Αλέξανδρος Σταθακιός, ταξίδεψε στην Κατερίνη φιλοξενούμενος του αδελφού Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Πιερίας "Άτρακτος" για να μεταφέρει την εμπειρία της Ομάδας Λογοτεχνίας και Προαγωγής της Υγείας Καρλοβάσου και του υλικού που παρήγαγε πέρυσι "Στον κήπο της βιβλιοθήκης"

Το Σάββατο 2 Μαρτίου 2024 με την ευγενή φιλοξενία του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Κατερίνης στον χώρο του, πραγματοποιήθηκε το 3ωρο Εργαστήριο με θέμα «Πρόληψη και Τέχνη», που απευθύνθηκε στους ανθρώπους που ασχολούνται με την τέχνη και τη θεωρούν αποτύπωση της ψυχικής δυναμικής. 




Ειδικότερα, απευθυνόταν σε ανθρώπους της τέχνης που εργάζονται με παιδιά και νέους και τους εκπαιδευτικούς που επιλέγουν την τέχνη ως μέσο για την συναισθηματική ενίσχυση των μαθητών τους.

Σκοπός του εργαστηρίου ήταν οι συμμετέχοντες, αξιοποιώντας εναύσματα από λογοτεχνικά κείμενα, να αναπτύξουν τη δημιουργική τους φαντασία σχετικά με τη δική τους ζωή και ένα «εναλλακτικό σενάριο» για τη συνέχειά της και αυτό το βίωμα του εργαστηρίου να μπορέσουν να το αξιοποιήσουν στο πεδίο της εργασίας τους.

Συμμετείχαν συνολικά 27 ενδιαφερόμενοι, με διάφορες ειδικότητες και ασχολούμενοι όλοι τους με διάφορες μορφές τέχνης.

Όπως γράφει η ανακοίνωση του Κ.Π. Πιερίας "Μέσω της βιωματικής διαδικασίας, άνθρωποι, οι περισσότεροι εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους κατάφεραν με τη βοήθεια του συντονιστή να παρουσιάσουν τον εαυτό τους, να συνεργαστούν σε δυάδες και έπειτα τετράδες και να παρουσιάσουν στην ολομέλεια τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους, τις οπτικές τους, έτσι όπως αυτές προέκυψαν μέσω της ανάγνωσης και συζήτησης κοινών λογοτεχνικών κειμένων που τους είχαν διανεμηθεί. 

Η ανατροφοδότηση των συμμετεχόντων ήταν εξαιρετικά θετική, αναφέροντας υψηλή ικανοποίηση τόσο για το θέμα όσο και για τη διαδικασία και το κλίμα που διαμορφώθηκε στην ομάδα. Αποτέλεσε έκπληξη για όλους το πώς η τέχνη γενικώς έχει τη δύναμη να φέρνει τους ανθρώπους σε αλληλεπίδραση, να φανερώνει ανάμεσά τους ποικίλες οπτικές για το ίδιο θέμα και να δίνει την αίσθηση του μοιράσματος και της οικειότητας, βασικά στοιχεία που διαμορφώνουν και εξασφαλίζουν την αίσθηση του ανήκειν σε μία κοινότητα."


Η παρουσία του συναδέλφου μας ολοκληρώθηκε την Κυριακή 3 Μαρτίου 2024  στην Ημερίδα με τίτλο «Προσεγγίσεις και παρεμβάσεις πρόληψης στην κοινότητα» που πραγματοποιήθηκε  Συνεδριακό Κέντρο Δήμου Κατερίνης. Ο Αλέξανδρος Σταθακιός παρουσίασε την εισήγηση "Πρόληψη και Τέχνη"  

Στην ίδια ημερίδα παρουσιάστηκαν επίσης και τα παρακάτω θέματα: 

«Νεανική παραβατικότητα», από τον κ. Στράτο Γεωργούλα, Αντιπρύτανη του Πανεπιστημίου Αιγαίου και εγκληματολόγο. 

«Κριτικές προσεγγίσεις της δουλειάς στην κοινότητα. Θεωρητικές αρχές και πρακτικές εφαρμογές στην πρόληψη και την αντιμετώπιση των εξαρτήσεων» από τον κ. Σωτήρη Λαϊνά, ψυχολόγο PhD, υπεύθυνο στο Πρόγραμμα Παραγωγής Αυτοβοήθειας ΑΠΘ

«Ο Αθλητισμός ως μέσο πρόληψης ανάπτυξης εξαρτητικών συμπεριφορών»  από τον κ. Παναγιώτη Γεωργάκα, νευρολόγο – ψυχίατρο, Συν. Δ/ντη ΕΣΥ, πρώην επιστημονικά υπεύθυνο του προγράμματος απεξάρτησης «Αργώ»


Περισσότερα για την ημερίδα μπορείτε να διαβάσετε στο δημοσίευμα της τοπικής εφημερίδας "Ολύμπιο Βήμα" 

Ευχαριστούμε την Πρόεδρο του Κέντρου Πρόληψης και συνάδελφο Τριανταφυλλιά Σίμου, την Επιστημονικά Υπεύθυνη Σοφία Σαβινίδου, Ψυχοπαιδαγωγό καθώς τα στελέχη Πόπη Γκανά, ψυχολόγο, Ανδριάνα Μασιάλα, Κλινική Ψυχολόγο, Νίκο Μπέη, Κοινωνιολόγο για την πρόσκληση και την ευκαιρία που μας έδωσαν να παρουσιάσουμε την δουλειά μας. 


Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

Συμμετοχή σε εκπαίδευση με συναδέλφους άλλων Κέντρων που οργάνωσε το Processwork Hub

Από τον τοίχο του Processwork Hub 


 Τα Κέντρα Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας, μέσα στην αναστάτωση του αγώνα για το δικό τους μέλλον, δεν παραμελούν το παρόν και τις προκλήσεις που συναντούν στις κοινότητες που παρεμβαίνουν. Τα θέματα σεξουαλικού προσανατολισμού και ταυτότητας φύλου αναδύονται ολοένα και περισσότερο στις κοινότητες με τις οποίες δουλεύουν, καθώς οικογένειες, σχολεία, εκπαιδευτικοί, έφηβα άτομα, ζητούν τη συμβουλή και στήριξη τους.

συντόνισαν βιωματικό επιμορφωτικό σεμινάριο για στελέχη των Κεντρων Πρόληψης Kentro Prolipsis Thiseas Kyklades, Κέντρο Πρόληψης Π.Ε. Σάμου Φάρος και Kentro Prolipsis Achaias Kallipolis εξερευνώντας τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα και το ρόλο των επαγγελματιών πρόληψης στη συμπερίληψη και την αντιμετώπιση της προκατάληψης και μισαλλοδοξίας.
Όλες οι αντιδράσεις:
Talia Vatzora, Eleftheria Karantana και 82 ακόμη

Συγκρούσεις μεταξύ μαθητών στο σχολείο, μια συνολική θεώρηση.

Σας προσκαλούμε σε εργαστήριο γονέων που διοργανώνει το Δημοτικό Σχολείο Πυθαγορείου σε συνεργασία με τον "Φάρο", το Κέντρο Πρόληψ...