Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:"Ψυχαγωγία και συντροφιά για όλη την οικογένεια" (2) ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Συνέχεια Ιστορίας


 «Ωχ, θα φάμε πολλές οικογενειακές στιγμές στη μάπα», σκεφτόταν η Έλλη το πρωί της Δευτέρας στο τραπέζι, όταν τους ανακοίνωσε ο μπαμπάς τα νέα. Της ερχόταν να δώσει ένα χαστούκι στον Λάμπρο για τη μεγάλη χαρά που ένιωθε.  

Έλεγε συνέχεια στον εαυτό της «υπομονή».  
«Λάμπρο, σταμάτα να ξεφωνίζεις σαν μωρό», τον μάλωσε. «Μου πήρες  τ’ αυτιά».  
Η  μαμά τους πρότεινε να πάνε μια βόλτα στην παραλία να μαζέψουν κοχύλια, όπως έκαναν κι άλλες φορές, για να γεμίσουν το μπουκαλάκι τους. Ο μπαμπάς ξεκίνησε νωρίτερα για τη δουλειά της συντήρησης. Δεν ήξερε όμως πότε θα τελείωνε.  


Η Έλλη ακολούθησε τη μαμά. Δεν είχε και άλλη επιλογή.  Η μαμά στον δρόμο φαινόταν πολύ χαρούμενη. Είχε σχέδια… Είχε νωρίτερα θυμηθεί, όταν ο γιος της ήταν στο νηπιαγωγείο, που η νηπιαγωγός είχε προγραμματίσει να μάθει στους μαθητές της τα συναισθήματα.  Πόσο πολύ βοήθησε τα παιδιά και την οικογένειά τους αυτό το πρόγραμμα. Το κάθε παιδί έμαθε να δίνει όνομα σ’ αυτό που αισθάνεται, να το αιτιολογεί και να το εξωτερικεύσει. Βοηθήθηκαν και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας έτσι άμεσα. 
Είχε έπειτα θυμηθεί και τη «Σχολή Γονέων» που είχε παρακολουθήσει και εκείνη τη φορά που ρώτησαν οι συντονιστές τους γονείς, τι χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει καλά. Οι απαντήσεις -γύρω από τον κύκλο που είχαν σχηματίσει στην αίθουσα- έπεφταν βροχή: «Αγάπη» ο ένας έλεγε, «υγιεινό περιβάλλον» ο άλλος… Πολλές απαντήσεις κι όλες πλημμυρισμένες από την ατελείωτη γονική αγάπη... Εκείνη τη στιγμή μπήκε ένα μεγαλύτερο παιδί ν’ αναζητήσει τη μητέρα του. Το παιδί αυτό είπε: «Χρόνο για παιχνίδι». Οι συντονιστές φάνηκε πως αυτό περίμεναν να ακούσουν. Κι  η μητέρα θυμήθηκε τότε την έκπληξη και τον προβληματισμό των γονιών. «Πώς γίνεται, αφού ως γονείς το παιχνίδι το θεωρούμε όλοι και σημαντικό και αυτονόητο, ωστόσο κανείς μας να μην το είχε αναφέρει; Μήπως δίνουμε τα πάντα για  να μεγαλώσει το παιδί ευτυχισμένο αλλά ξεχνάμε το οξυγόνο του, που είναι το παιχνίδι;»
Αυτά είχαν αναμοχλευτεί στο νου της κι η μητέρα των παιδιών βάδιζε δίπλα τους με την βεβαιότητα πως έχουν πολλά να κερδίσουν όλοι τους από αυτή την «αναποδιά». Είδε τότε, δίπλα σε ένα μισογκρεμισμένο παλιό φράχτη, κάτι άγρια σπαράγγια.  
«Ωχ, παιδιά, για δέστε, έχει σπαράγγια εδώ!». 
 
Η Έλλη δεν το πίστευε.  
«Θα μαζέψουμε κι όταν γυρίσουμε θα μ’ αφήσεις μαμά να σας φτιάξω ομελέτα; Έχω φανταστεί την τέλεια ομελέτα-πίτσα.»  
 Ο Λάμπρος της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και ξεφώνισε «τρελαίνομαι για τις ομελέτες της αδερφής μου!».  
«Ωραία, Έλλη» λέει η μαμά «εσύ θα είσαι ο μάγειρας κι εγώ η βοηθός σου». Μάζεψαν σπαράγγια και βραστικά, τα αγαπημένα τους. Όμως ο αέρας δυνάμωνε, ο ουρανός μαύριζε και τους βρήκαν οι πρώτες ψιχάλες. Ήταν κάμποσο μακριά απ’ το σπίτι. Η μαμά αγχώθηκε κι είχαν κοκκινίσει τα μάγουλά της. Τα παιδιά γελούσαν και ήταν χαρούμενα. Τέτοια συναρπαστική εμπειρία δεν την είχαν ξαναζήσει. Όταν γύρισαν σπίτι έσταζαν απ’ τη βροχή. Σε λίγο ήρθε κι ο μπαμπάς. Άλλαξαν κι έκατσαν κοντά στο τζάκι να ζεσταθούν. Μέχρι το βράδυ έβρεχε ασταμάτητα. Ετοίμασε την ομελέτα η Έλλη. Φάνταζε στα μάτια του αδερφού της σαν πολύ μεγαλύτερη και πιο γλυκιά απ’ ότι ήταν όταν έφτασαν στο νησάκι. 

Έπαιξαν ατελείωτες ώρες μαζί. Σε λίγο το σπίτι μοσχοβόλησε απ’ τη μυρωδιά του βραστικού. Το βράδυ επειδή ο Λάμπρος φοβόταν τις αστραπές κοιμήθηκε μαζί με την αδερφή του. Για κάμποση ώρα απ’ το δωμάτιο των παιδιών ακουγόταν κουβέντες και γέλια. Όταν κοιμήθηκαν η μαμά τα σκέπασε και τα φίλησε γλυκά. Η Έλλη, μισοκοιμισμένη, της είπε ότι παρακαλάει να σταματήσει για λίγο η καταιγίδα για να μαζέψουν κοχύλια αλλά αμέσως μετά να ξαναρχίσει για να μη φύγουν γρήγορα απ’ το νησί. 
Την άλλη μέρα ο ήλιος ήταν σκεπτικός και κρυβόταν πίσω απ’ τα σύννεφα. Ο μπαμπάς τους είπε ότι θα καθόταν άλλη μια μέρα. «Γιούπιιι!!!» πανηγύρισαν και τα δύο παιδιά. Η Έλλη πρότεινε να πάει με τη μαμά για τα κοχύλια κι ο μπαμπάς με τον Λάμπρο για ψάρεμα. Έτσι κύλισε άλλη μια μέρα χωρίς να το καταλάβουν! 

  Το βράδυ ακούσανε σε ένα παλιό  ράδιο «βραχέων κυμάτων» που είχε βρει ο μπαμπάς στον Φάρο κάτι παλαιϊκά τραγούδια, αλλά και τα νέα. Αυτή η καταιγίδα που έπιασε ήταν κάτι πρωτοφανές για την Ελλάδα. Πολλά παράκτια  μέρη είχαν πλημμυρίσει… 
«Τι να κάνουν άραγε ο παππούς και η γιαγιά;»
Θα προσπαθήσει αύριο ο μπαμπάς να τους πάρει τηλέφωνο από τα μηχανήματα του Φάρου.  
Πάνω στην κουβέντα για τα καμώματα του καιρού, ο μπαμπάς, όπως το συνήθιζε, «έστησε» σε δευτερόλεπτα  κάτι στιχάκια και τους τα απήγγειλε με τη ζεστή του φωνή:
«Με αφορμή ένα εγκλεισμό τώρα σαν κοινωνία
ας γίνουμε σοφότεροι , όχι μόνο βιβλία
διαβάζοντας και ψάχνοντας διαδικτύου αρχεία,
μα κοινωνώντας τις Αρχές πλούτου Κοινωνικού
Φιλίας , Γνώσης , Προκοπής  Παιδείας με ΥΓΕΙΑ»


Στο νησάκι τους αυτή τη νύχτα είχε σχετική ηρεμία.  Φαίνεται ότι το «μάτι» της Καταιγίδας «Κορωνίς», έτσι την είπαν οι επιστήμονες, είχε φύγει μακριά τους.
Ο Λάμπρος κάπως κατεργάρικα, είπε στην αδελφή του:
«Έλλη, εκεί κοντά στον φράχτη που βρήκαμε τα σπαράγγια, παρατήρησα ότι έχει ένα παλιό πολυβολείο, σαν αυτά που έχουμε δει στην δικιά μας παραλία, δίπλα στην πόλη μας. Θα ήθελα να πάω να το δω από μέσα! 
Θα έρθεις μαζί μου αύριο; Αλλά μην πεις τίποτα στην μαμά γιατί δεν θα μας αφήσει..»
Η Έλλη σκέφτηκε λίγο. Η μαμά δεν θα τους άφηνε γιατί ανησυχεί μην πάθουν κακό, αλλά η ίδια είναι αρκετά μεγάλη που ξέρει να διακρίνει τέτοιους κινδύνους. Εξ’ άλλου όλοι στην οικογένεια, ακόμα κι ο μπαμπάς, ήξεραν πόσο φοβητσιάρα είναι η μαμά!  Αν ήξερε πόσα πράγματα είχαν εξερευνήσει αυτοί και οι φίλοι της τα τελευταία χρόνια, θα είχε πάθει εγκεφαλικό! 

Χα, χα, θα τον βοηθήσει τον μικρό. Φοβάται το σκοτάδι τώρα, αλλά δεν το λέει. Έχει και αυτή τώρα περιέργεια. Πρέπει να κάνει όμως μια συμφωνία μαζί του!
«Οκ. Θα πάμε, αλλά πρόσεξε! θα ακούς αυτά που σου λέω. Αλλιώς φεύγω κι έρχομαι κατευθείαν στη μαμά!»
  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…

Αυτά όλα βασίστηκαν εν πολλοίς σε αυτά που λάβαμε, ανάμεσα σε αυτά της κ. Ανθή Μαρία, της κ. Άννας Τσαλίκη και του κ. Π.Σ. 
Περιμένουμε μέχρι τις 10 Μαΐου και άλλες συνεισφορές.
Η επιστημονική ομάδα του «Φάρου»  

Πέμπτη 9 Απριλίου 2020

Σκέψεις της επιστημονικής ομάδας του Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Σάμου «Φάρος», που ενδεχομένως κάποιοι από εσάς βρείτε βοηθητικές για τη συγκεκριμένη περίοδο που διανύουμε.







  • Είναι σημαντικό η καθημερινότητά μας να συνεχίζει να έχει μια δομή. Προγραμματίζουμε λοιπόν αυτά που έχουμε να κάνουμε καθημερινά και θέτουμε προτεραιότητες.
  • «Ακούμε» τον εαυτό μας και  του «επιτρέπουμε» να βιώνει μια ποικιλία διαφορετικών συναισθημάτων για όσα συμβαίνουν στην παρούσα φάση της ζωής μας. Δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. 
  • Βρίσκουμε τους τρόπους που θεωρούμε καταλληλότερους για εμάς προκειμένου να ανταπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες. Κάποιοι μπορεί να αντιδράσουν… «υπερλειτουργώντας» και κάποιοι «υπολειτουργώντας». Είναι φυσιολογικό μερικοί άνθρωποι να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να διακρίνουν τι είναι πιο ωφέλιμο και τι θα λειτουργήσει καλύτερα για τους ίδιους και για το περιβάλλον τους.
  • Αποδεχόμαστε και θεωρούμε φυσιολογικό το να φοβόμαστε για την υγεία μας, για την οικονομική μας επιβίωση, για το μέλλον. Η συνειδητοποίηση ότι δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο σε ο,τιδήποτε μας συμβαίνει, είναι ένα καλό βήμα για να αναλογιστούμε σε ποιο βαθμό και σε ποιες καταστάσεις, τελικά, έχουμε εμείς στα χέρια μας την ευθύνη και να δράσουμε ανάλογα. 
  • Αξιοποιούμε τον χρόνο που μας δόθηκε μένοντας σπίτι για να κάνουμε όσα ο καθένας αισθάνεται ότι έχει ανάγκη να κάνει. Μπορεί να είναι δραστηριότητες και στιγμές που μας στερούσαν οι υποχρεώσεις μας ή που είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας να κάνουμε όταν θα μας δινόταν η ευκαιρία. 
  • Όσο σημαντικό είναι να  ασχολούμαστε καθημερινά με κάποιες υποχρεώσεις ώστε να διατηρούμε τη «ρουτίνα» μας, άλλο τόσο σημαντικό είναι να μην παραμελούμε τις στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης. Είναι παγίδα να θεωρούμε ότι όσοι δεν εργάζονται ή δεν εργάζονται με τον τρόπο που εργάζονταν πριν, απλά δεν κουράζονται. Η κόπωση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο σωματικής ή νοητικής εμπλοκής. Αποτελεί φαινόμενο με πολύ περισσότερες και πολυπλοκότερες συνιστώσες. Είναι χρήσιμο λοιπόν να θυμόμαστε ότι στιγμές χαλάρωσης και ξεκούρασης τις δικαιούμαστε όλοι.
  • Μην ξεχνάτε να φροντίζετε τον εαυτό σας. Η φροντίδα μπορεί να σχετίζεται με ισορροπημένη διατροφή, σωματική άσκηση, ένα χαλαρωτικό ντους ή ό,τι άλλο έχει νόημα και αξία για τον καθένα από εσάς.
  • Δεν ξεχνάμε τη σημασία του προσωπικού «χώρου» και «χρόνου» και φροντίζουμε να διασφαλίζονται για όσους κατοικούν στο σπίτι μας, ακόμα και για τα παιδιά.
  • Ενημερωνόμαστε από τους επίσημους φορείς για τις εξελίξεις και για  το πώς μπορούμε να πάρουμε πρακτικά βήματα για να προστατευτούμε εμείς κι οι δικοί μας άνθρωποι.
  • Προσπαθούμε να βάλουμε ένα όριο στην ενημέρωση που λαμβάνουμε γύρω από το κυρίαρχο θέμα των ημερών που είναι η επιδημία του  covid-19. Αναρωτιόμαστε τι μας βοηθά να μαθαίνουμε και τι όχι. Διαφορετικά, ελλοχεύει ο κίνδυνος το σπίτι μας να μετατραπεί σε ένα «χωνί» τρομοκρατικών και φοβικών μηνυμάτων που δημιουργούν απόγνωση και πανικό. Είναι πολύ μικρότερες όμως οι πιθανότητες σε ένα τέτοιο περιβάλλον να δημιουργηθούν οι «ρωγμές» για να έρθει η ελπίδα. Κι αυτό είναι κάτι που το χρειαζόμαστε πολύ αυτήν την περίοδο.  
  • Δημιουργούμε λοιπόν εμείς αυτές τις «ρωγμές» στην καθημερινότητά μας, «νησίδες» χαράς και ευχαρίστησης: Παίζουμε με τα παιδιά μας, μαγειρεύουμε με τον/την σύντροφό σας, διαβάζουμε το αγαπημένο μας βιβλίο, βλέπουμε μια ταινία που θα μας φτιάξει τη διάθεση, ή on line θεατρικές παραστάσεις (προσφέρονται δωρεάν από το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο «Πορεία» κ.α.). Όλοι μας έχουμε ανάγκη αυτές τις «ρωγμές», μικροί και μεγάλοι.
  • Αναζητάμε την επαφή με την … αστεία πλευρά της ζωής. Μοιραζόμαστε αστεία, κάνουμε χιούμορ και αποφορτιζόμαστε συναισθηματικά. 
  • Κάνουμε κομμάτι της καθημερινότητάς μας την επαφή και τη σύνδεση με ανθρώπους, έστω και από απόσταση: ένα τηλεφώνημα σε ανθρώπους με τους οποίους είχαμε χαθεί για καιρό, δυο λόγια νοιαξίματος σε δικούς μας, κάτι που οι ρυθμοί ζωής μέχρι τώρα δε μας επέτρεπαν να κάνουμε…Φανταστείτε πόσο αξία έχει κάτι τέτοιο για ανθρώπους που ζουν μόνοι τους…
  • Συνδεόμαστε με τους σημαντικούς για εμάς ανθρώπους με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας, τις ελπίδες, την καθημερινότητά μας.  
  • Μπροστά στην δυσκολία, δεν «κλεινόμαστε»: Η κοινή μας ευαλωτότητα μπορεί να  γίνει η αφορμή για να δυναμώσουμε τις σχέσεις μας και με νέα πρόσωπα ή ομάδες ανθρώπων, να στηρίξουμε και να στηριχθούμε ο ένας στον άλλον.
  • Φροντίζουμε, με όποιο τρόπο μπορούμε, ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Με αυτόν τον τρόπο νιώθουμε χρήσιμοι, παραγωγικοί, νοηματοδοτούμε την ύπαρξή μας, συνδεόμαστε, δείχνουμε την αλληλεγγύη και την ανθρωπιά μας.
  • Και φυσικά… εάν δυσκολευόμαστε ….. ζητάμε στήριξη από ειδικούς.





Είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας ότι όλο αυτό το δύσκολο και ζοφερό διάστημα θα περάσει. Πράγματι, αργά ή γρήγορα, θα περάσει. 
 «Και όταν η καταιγίδα τελειώσει, δεν θα θυμάσαι καν πώς κατάφερες να επιβιώσεις. Δεν θα είσαι καν σίγουρος  ότι έχει τελειώσει. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο: όταν βγεις από την καταιγίδα δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος με αυτόν που μπήκε. Και αυτό είναι το νόημα της καταιγίδας». 
Haruki Murakami  Ο Κάφκα στην ακτή


Το βίντεο είναι αποτελεσμα συνεργασίας της επιστημονικής ομάδας του "Φάρου" με την ομάδα διαδικτυακού καναλιού "Hellas Android". Ευχαριστούμε πολύ την ομάδα που αφιλοκερδώς αφιέρωσε τον χρόνο και τις γνώσεις της. 




Τετάρτη 8 Απριλίου 2020

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ:"Ψυχαγωγία και συντροφιά για όλη την οικογένεια"



Φίλοι & Φίλες, Συνεργάτες & Συνεργάτριες του Κέντρου Πρόληψης Π.Ε. Σάμου,

σας χαιρετούμε !
Μέσα σε αυτή τη δύσκολη και πρωτοφανή συγκυρία, όλοι και όλες δοκιμάζουμε νέες μορφές επικοινωνίας και κοινωνικής αλληλεπίδρασης. 
Στη συνέχεια αυτών των νέων δράσεων στην παρούσα φάση, προτείνουμε κι εμείς αυτήν την επαφή μεταξύ μας.
Σας ενημερώνουμε ότι παρακάτω θα βρείτε συνημμένη μια μικρή ιστορία.
Μια ιστορία που στόχο έχει να συντροφεύσει και, γιατί όχι, να ψυχαγωγήσει την οικογένεια.
Σας προσκαλούμε λοιπόν να συμμετέχετε και σ' αυτή την δράση του Φάρου. 
Όσοι επιθυμείτε, μπορείτε να μας στείλετε ό,τι θέλετε για να συνεχιστεί αυτή η διαδικτυακή "σκυταλοδρομία" κι εμείς θα τα αξιοποιήσουμε ή αυτούσια ή συνδυασμένα ( ανάλογα με το έργο που θα στείλετε) ως συνέχεια της ιστορίας λίαν συντόμως. 
Στο τέλος όλα τα έργα θα δημοσιευτούν σε μια διαδικτυακή έκθεση στην ιστοσελίδα του "Φάρου" και στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Τα έργα θα δημοσιεύονται ανώνυμα εκτός και εάν κάποιος μας δηλώσει στο μήνυμά του ότι επιθυμεί να υπογράψει είτε α) με το πλήρες ονοματεπώνυμό του,  β) είτε με τα αρχικά του, γ) είτε με  ψευδώνυμο.
Με αυτό το σκεπτικό, της εξασφάλισης της ανωνυμίας για όσους το επιθυμούν, όποια στοιχεία  εμφανίζονται στο e-mail ή το inbox του Φάρου -π.χ. το ονοματεπώνυμο του αποστολέα- εννοείται ότι δεν θα δημοσιεύονται εάν δεν δηλώσει ρητά το αντίθετο ο αποστολέας.

Το υλικό μπορεί να σταλεί:
- στο e-mail του Κέντρου: kpfaros@gmail.com είτε,
- με προσωπικό μήνυμα στο inbox του Φάρου στο Facebook / Messenger,  με την ένδειξη:  "Για τη διαδικτυακή δράση"

Είμαστε στην διάθεσή σας για περαιτέρω ερωτήσεις/διευκρινήσεις και σας περιμένουμε!

Ψυχαγωγία και συντροφιά για όλη την οικογένεια

  • Μια Ιστορία με μια οικογένεια που κάπως «πλησιάζει» αυτό που ζουν πολλές oικογένειες.  
  • Εμείς, από την πλευρά του Κέντρου Πρόληψης, με αυτόν τον τρόπο προσπαθούμε -έστω κι από μακριά- να σας κρατήσουμε παρέα.
  • Μπορείτε να ζωγραφίσετε την ιστορία, ή να την προχωρήσετε με βάση και τις οδηγίες μας στο τέλος.
  • Εμείς θα ανεβάσουμε στη σελίδα μας ό,τι μας στείλετε στο email...
  • Έπειτα, θα πάει παρακάτω αυτό το… «διαδικτυακό βιωματικό», όπως αρκετοί ξέρετε…
  • Ελπίδα μας είναι, «βγαίνοντας έξω», μετά την καραντίνα, να έχει δημιουργηθεί ένα ωραίο συλλογικό έργο που να αντιπροσωπεύει όλους εμάς, της Κοινότητας του Φάρου.  

Αλλά ας δούμε το ξεκίνημα:



 «Οι αποκλεισμένοι στο νησάκι του Φάρου»


Ο Λάμπρος σηκώθηκε νωρίς, ετοίμασε το σακίδιό του με τα βασικά: σύνεργα ψαρέματος, τα βιβλία της Δευτέρας, τον στρατιωτικό φακό του, που είχε κερδίσει στους προσκόπους, και πολλά άλλα…
Ήταν χαρούμενος. Ο μπαμπάς του είχε να κάνει τη συντήρηση του Φάρου στο νησάκι τριάντα ναυτικά μίλια μακριά και επειδή ήταν σαββατοκύριακο, θα
πήγαιναν μαζί όλη η οικογένεια, όπως το είχαν ξανακάνει... Θα βοηθούσε τον πατέρα, θα του έδινε τα εργαλεία δηλαδή, και εκείνος θα του εξηγούσε πως δούλευαν τα αυτοματοποιημένα μηχανήματα.
Θα ψάρευε με το σπαστό του καλάμι και θα έπαιζαν taboo όλη η οικογένεια μέσα στη μεγάλη σάλα, στη βάση του Φάρου. Κυριακή απόγευμα θα τους έπαιρνε το καΐκι να τους ξαναπάει στην παραλιακή τους πόλη...
Η αδελφή του γκρίνιαζε στη μάνα του : «Εγώ θέλω να πάω στη γιαγιά. Το βράδυ θέλω να πάω βόλτα με την Ελένη...»
«Όχι! Καιρό είχαμε να κάνουμε ως Οικογένεια κάτι όλοι μαζί!»
Ήλπιζε ότι θα προτείνει η μαμά του να πάρουν και την Ελένη μαζί αλλά η μαμά δεν το είπε -του άρεσε πολύ η φίλη της αδελφής του, η «ψηλομύτα»-.
Τέλος πάντων… Ελένη, δεν έχει… Είχε αυτά τα κολλήματα η μαμά με την οικογένεια.
Εξάλλου, η δουλειά του μπαμπά με τις συντηρήσεις τον έκανε να λείπει συχνά. Ήταν ευκαιρία να τον δούνε. Μπήκαν στο σκάφος νωρίς το πρωί. Όλοι μαζί κι ο σκύλος τους, ο Φρίξος. Η εργαλειοθήκη του μπαμπά, το φορητό ψυγειάκι πάγου με τα φαγητά και τα σακίδια τους.Αν και Μάρτης ακόμα, ο καιρός ήταν υπέροχος.Η μαμά επέμενε να βάλουν αντηλιακό και καπέλα.. «Βρε, δεν καίει ο ήλιος τέτοια εποχή!», σκέφτηκε ο Λάμπρος.





Κατά τις εννιά μισή το πρωί έφτασαν. O Φάρος παλιά κατοικούνταν από τέσσερις ανθρώπους φρουρά, γι’ αυτό είχε όλες τις ανέσεις. Είχε κουζίνα, κρεβάτια και «ξηρά τροφή» για αρκετό καιρό, γιατί, αν και ήταν αυτόματος, σε περίοδο επιστράτευσης υπήρχε πρόνοια να πάει φρουρά ξανά. Άσε που οι συντηρητές -επισκέπτες και οι επιθεωρητές πήγαιναν συχνά…
Μέχρι το απόγευμα ασχολούνταν με τον μπαμπά.. «Αύριο θα διαβάσεις να γίνεις μηχανικός του Πολυτεχνείου, να κάθεσαι σε γραφεία, όχι σαν κι εμένα να σε τρώει η θάλασσα και τ’ άλλα ταξίδια!»
Την άλλη μέρα θα σηκωνόταν πρωί για να ψαρέψει -είχε πει στον πατέρα του να τον ξυπνήσει- και μετά θα έκανε τα μαθήματα. Είχε κι αυτά... Προς το παρόν έβλεπε από το παράθυρό του όλα τα αστέρια, όταν ο Φάρος ήταν από την άλλη πλευρά... Και μετά φως και μετά αστέρια και κοιμήθηκε…

Το χάραμα τον ξύπνησε το βουητό του αέρα. Ο καιρός άλλαξε δραματικά. Λες να μην μπορούν να φύγουν το απόγευμα και να γλιτώσει το σχολείο την Δευτέρα; Είχε ξαναγίνει μια φορά… Ήταν τυχερός... Ο μπαμπάς τους ανακοίνωσε στο πρωινό πως μάλλον δεν θα φύγουν απόψε. Είχε επικοινωνήσει το Ναυτικό. Αν ήταν καλός ο καιρός, τη Δευτέρα, ίσως… Μπορεί και παραπάνω μέρες! «Γουάου!..Γες!». Η Έλλη, η αδελφή του, λέει ότι θα βαρεθεί, δεν έχει δεδομένα εκεί, ούτε wifi… Μόνο με τα μηχανήματα του μπαμπά θα μπορούσε για λίγο να συνδεθεί αλλά αυτό δεν το ήθελε…


  ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ

 Τροφή για σκέψη:


}  Τι θα μπορούσατε να κάνετε, αν ήσασταν εσείς ο Λάμπρος  ή Έλλη;

}  Τι είναι αυτό που χρειάζεται να ξεπεράσουν οι μικροί μας φίλοι για να σκεφτούν ιδέες και λύσεις;

}   Τι χρειάζεται να κάνει η οικογένεια του Λάμπρου για να περάσει τις μέρες της καταιγίδας στο νησί ;

}   Ποιές μπορεί να είναι οι επιπτώσεις της καταιγίδας στο νησί και στην πόλη τους;


Οδηγίες για τη φαντασία:

 

Ø  Πως φαντάζεστε  τον  Λάμπρο;

Ø  Την αδερφή του;

Ø  Πως φαντάζεστε το σκάφος που τους μετέφερε στο νησί;

Ø  Πώς φαντάζεστε το νησί;

Ø  Την δουλειά του πατέρα;

Ø  Τον σάκο του Λάμπρου;

Ø  Τους γονείς των παιδιών;

Ø  Την Ελένη;




Συγκρούσεις μεταξύ μαθητών στο σχολείο, μια συνολική θεώρηση.

Σας προσκαλούμε σε εργαστήριο γονέων που διοργανώνει το Δημοτικό Σχολείο Πυθαγορείου σε συνεργασία με τον "Φάρο", το Κέντρο Πρόληψ...