ΒΙΩΜΑΤΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ: «Με τις λέξεις φτιάχνουμε βιώματα και με τα βιώματα φτιάχνουμε λέξεις»

 Η "ομάδα λογοτεχνίας και προαγωγής της Υγείας" Καρλοβάσου συναντήθηκε για μια ακόμα φορά στη φιλόξενη  ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ την Τετάρτη 6/3/2024. Αυτή τη φορά το θέμα ήταν : «Με τις  λέξεις φτιάχνουμε βιώματα και με τα βιώματα φτιάχνουμε λέξεις».

Στόχος ήταν να αναγνωριστεί η σημασία των διηγήσεων των άλλων, προφορικών ή γραπτών στην διαμόρφωση των καθημερινών μας πρακτικών και επομένως και των βιωμάτων μας, αλλά επίσης και πως μέσα από τα βιώματα εξάγουμε κάποιες προτάσεις που αποκτούν συχνά αξιακό περιεχόμενο για μας. 

Αναγνώστηκαν τα ποιήματα: 

Φερνάντο Πεσσόα: "Διαιρώ αυτό που ξέρω"
Ντίνος Χριστιανόπουλος: "Η θάλασσα"
T. S. Eliot: «ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ» 
Τάσος Λειβαδίτης: Η Σκάλα
Κ.Π. Καβάφης: «Ποσειδωνιάται»
Κική Δημουλά: "Κυριακή απόγευμα"
Νικηφόρος Βρεττάκος: "ΣΥΝΟΔΕΨΑ ΝΕΚΡΟΥΣ"
Γιώργος Σεφέρης : "Ο τελευταίος σταθμός"
Κατερίνα Γώγου : "Θα ‘ρθει καιρός"
Sir Walter Raleigh : "Ποια είναι η ζωή μας;"
Σαρλ Μπωντλαίρ: "Το ψοφίμι"
Varlam Salamov: (απόσπασμα από τα )"Πέντε Ποιήματα" 

   19

Η ομάδα δούλεψε σε  σε δυάδες με το ερώτημα  “Σας θύμισαν τα κείμενα που παρουσιάστηκαν κάτι από την δική εμπειρία; ή σας παρακίνησαν να σκεφτείτε κάποιο άλλο περιστατικό;”

Αργότερα σε τετράδες προσπάθησαν να κρατήσουν λέξεις ή φράσεις  από τις δικές τους εμπειρίες και να περάσουν στην φάση : " Πες το με ένα ποίημα . Οι λέξεις – φράσεις γίνονται ένα!" 

Ας δούμε τι έφτιαξαν οι μικρές ομάδες

"Δεν μπορώ να φύγω

Χρόνια τώρα εγκλωβισμένη σε μια γυάλα, οι λέξεις σε έλλειψη,

ένα μέλλον που ξέχασε να' ρθει 

Αιχμάλωτη από αδιαπραγμάτευτους ανθρωποφάγους

Για την φρίκη μόνο με αλληγορίες μπορείς να μιλήσεις."

Ειρήνη, Νίκη, Ηρακλεία, Αγγελική 

"Παιδικές αναμνήσεις", φωτογραφία Άννας Ασημίνα 

          "Εγκλωβιστικό σπίτι η μνήμη.

Να τη δαμάσει δεν μπορεί κανείς;

Να φανεί ένας ήρωας ενάντια σε αυτή τη λήθη;

Το πάθος, η μόνη μέθοδος, η επιτυχής!  

Μνήμη και ευσυνειδησία χορευτές,

ντυμένοι με το αύριο και το χθες

το μοναδικό τους όχημα μια τροχοπέδη

περιβόλι της καρδιάς και του νου,

πέρα από την χαρά και τα πένθη."

...................

Οι αναμνήσεις βοηθάν στην ευσυνειδησία;

ή μήπως είναι τροχοπέδη για κάθε μελλούμενο;

Επιταχύνουν (το γοργό και χάρη έχει)

ή ασφαλίζουν (όποιος βιάζεται σκοντάφτει) 

Η ανθρωπότητα είναι επισφαλής και σχιζοειδής

ανάμεσα στην ασφάλεια του παρελθόντος

και την αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Ενώ το παρόν έχει κάμποσες αποχρώσεις γκρι

........... 

Θα περάσει .... δεν τεμαχίζω.. τα βλέπω όλα

άρα συνεχίζουμε με πάθος

ξεμακραίνουμε από τα ανθρώπινα "πρέπει"

(εμείς τα φτιάξαμε...)

Γιατί ο θάνατος είναι ο μόνος επισκέπτης της ζωής μας.

Ανεπιθύμητος μας είναι, αλλά δεν τον διώξαμε.

Δεν μπορούμε...."

Νατάσα, Μαρία, Νώντας,  Θανάσης 

Σε κάθε σπίτι μια άγνωστη σκάλα, 

μυστικής αγάπης σε πηγαίνει μακριά ,

αλλά την βρίσκεις όταν δεν έχεις σπίτι.

.......

Τον πόνο μου ξέχασα στην ιερή σου αγάπη

κι άλλη φορά τη συνάντησα σε φίλης νοιάξιμο, 

εκεί που δεν το περίμενα.

......

Η δύναμη μου είναι οι δυσκολίες μου

και προχωρώ με τη ψυχή μου

ψάχνοντας να τις ξεπεράσω.

.............

Με απογειώνει ο έρωτας και με μαγεύει.

Χέρι χέρι με την περιπέτεια και τα βάσανα του.

.......

Είμαι σαν την Αποκριά 

ντυμένη για τη σύντομη της ζωής την κωμωδία.

.......

Ισορροπώ ανάμεσα στου θανάτου τη φρίκη 

και στο φωτεινό πρόσωπο της μέρας που μου δόθηκε. "

Μαρία Πρεσβέλου, Σάνια, Κική Μαυρίκη , Καλλιόπη , Σμαρούλα, Άννα 

"Απόκριες στο παρελθόν", φωτογραφία Άννας Ασημίνα 

Τα μέλη έφυγαν με ένα ερώτημα για το σπίτι:  « Τώρα μετά από όλη αυτή την συζήτηση σκέφτεστε κάποια λόγια, κάποια «ρητά» που παλιά τα θεωρούσατε θέσφατα και τώρα σας αναγκάζει η ζωή να τα αλλάξετε;" Όποιας -α θέλει, στην επόμενη συνάντηση μπορεί να ξεκινήσει με την δική του απάντηση. 

Τελειώνοντας το μέλος της ομάδας μας χάρισε ένα ποίημα, που είχε γράψει στο παρελθόν ενθουσιασμένη με αυτό το παιγνίδι ανάμεσα στις λέξεις και τα βιώματα:

"ΛΕΞΕΙΣ

Γράμματα της αλφαβήτα και σμήνη μελισσών

σε χαμηλές πτήσεις

συνθέτουν τα νοήματα.

Με λέξεις στιβαρές και φερέγγυες

αλλά και μεταμφιεσμένες.

Λεπτεπίλεπτες σαν το γυαλί διάφανες

και καθαρές με το θάρρος της γνώμης τους.

Με δύναμη και εύρος συναισθημάτων,

που φθάνει ως τη βαθιά κόκκινη σάρκα τους.

Μυθοπλασίας και πραγματικότητας

τόσες πολλές λέξεις...

Αθώες ή αποδεδειγμένα ένοχες,

αποκοιμιούνται

στην αγάπη των σελίδων

περιμένοντας τον αναγνώστη."